ماهی من سوی آب، راه ندارد بهر تلظّی به سینه، آه نداردلاله‌ی من بس که داغ تشنه‌لبی دید جز لب خشکیده و سیاه نداردرنگ رُخش ...

ای اهل کوفه! رحمی، این طفل جان ندارد خواهد که آب گوید، امّا زبان ندارد دیشب به گاهواره، تا صبح ناله می زدامروز روی دستم، دیگر توان ...

مادر نه طفل تشنه خود را به باب دادمهتاب را فلک به کف آفتاب داد چون قحط آب، قحط وفا، قحط رحم دیدچشمش به لعل ...

مرگ را پنداشت شیر و تیر را پستان گرفت با تبّسم هم پدر را داد جان، هم جان گرفت شوق جانبازی تماشا کن که آن ...

چون موج روی دست پدر پیچ و تاب داشت وز نازکی، تنی به صفای حباب داشت   چون سوره‌های کوچک قرآن ظریف بود هرچند، او ...

چه بود؟ جان پدر! حرف تیر در گوشَت که زود از جَزع و گریه کرد خاموشتبه خیمه چشم به راه است، مادر زارت برای دیدن ...

هم‌چو روی طفل من، بی‌رنگ و رو، مهتاب نیست بخت من در خواب و چشم کودکم در خواب نیستگفتم از اشکم مگر، ای غنچه! نوشی ...

هنوز دیده‌ی مادر به گاهواره‌ی توست به خیمه، منتظر دیدن دوباره‌ی توستبه خنده دل بربودی ز مادر، ای اصغر! بیا که شادی مادر به یک ...

بگو که یک شبه مردی شدی، برای خودت و ایستاده‌ای امروز، روی پای خودتنشان بده به همه، چه قیامتی هستی و باز، در پی اثبات ...

بستند چون به عترت «ختمی مآب»، آب رفت از زمین به اوج فلک، بانگ آب، آبدر حیرتم که خاک نشد از چه ناپدید؟ روزی که ...

به بر گرفت ز گهواره، طفل زارش را بدید زرد ز تاب عطش، عذارش رانهان به زیر ردا کرد، شد سوی میدان مگر که خصم ...

دردم ز کودکی است که با روی هم‌چو ماه ازخیمه شد به یاری آن شاه بی‌سپاهبی‌تاب چون دل، از برِ زینب فرار کرد آمد چو ...

ای عمو! ناله‌ی «هَلْ مِنْ مُعینت» را شنیدم   از حرم تا قتلگاه، با شور جان‌بازی دویدمآن چنان دل بُرد از من بانگ «هَل مِنْ ناصِر» ...

سلام باد به عبدالله! آن صغیر دگر                                  که بود در صدف کرببلا، یکی گوهرتمام نور که بُد، نور دیده‌ی زهرا تمام حُسن که بودش، حَسَن ...