تردیدی نیست که ریشه و اصل همه‌ی خطورات مشغول‌کننده و مرجع آن‌ها، دوستی دنیا و پرداختن به آن است… پس برای هر کسی که دوستدار دنیا و زینت‌های آن است، طمعی در گوارا شدن شیرینی مناجات خداوند و لذّت هم‌صحبتی با او نیست؛ اگرچه به زور خودش را به عبادت وادارد.

در حدیث معراج است:

«اگر بنده، نماز اهل زمین و آسمان را گزارد، و روزه‌ی اهل آسمان‌ها و زمین را گرفت، و همچون فرشتگان، از خوراک نخورد، و لباس برهنگان را پوشید، سپس در دلش ذرّه‌ای از محبّت دنیا یا شهرت‌طلبی آن یا ریاستش یا آوازه‌ یا زینتش را ببینم، در سرای من با من مجاور نخواهد شد؛ و محبّتم را از دلش برمی‌دارم؛ و دلش را تاریک می‌کنم، تا مرا فراموش کند؛ و شیرینی معرفتم را به او نمی‌چشانم.»

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۴۲