این حالت غفرانی که آدم به بیچارگی خود توجّه کند و طالب مغفرت باشد، فقر خود را به خدا عرضه بدارد و از خدا کمک بخواهد که در بقیّه‌ی عمر خود درست زندگی کند، پاک زندگی کند، در خطّ امانت و صداقت زندگی کند. آیا تمام است؟ نه، ممکن است بیایید و دوباره برگردید. «لا إِلى‏ هؤُلاءِ وَ لا إِلى‏ هؤُلاء»[۱] همیشه مردّد هستید. به هر طرف باد بوزد به همان طرف می‌روید. این‌که نبودید و دل خود را با نور روشن نکردید، چراغ ایمان در دل شما سوئی ندارد. حالا که ما هشدار دادیم شما آمدید. دو روز هم نماز خواندید و یک جبهه‌ای هم رفتید. یک لبیّکی هم به دین گفتید، امّا این تازه به دوران رسیده‌ها آمدند و کم‌کم در وجود شما ایجاد تردید کردند. گفتند به دین هم می‌شود ایراد گرفت، به پیغمبر صلوات الله علیه و آله و سلّم هم می‌شود اشکال کرد. امام زمان علیه السّلام هم بیاید مثل ما است. ما می‌توانیم از امام زمان علیه السّلام ایراد و اشکال بگیریم. ما گفتیم که این‌ها آدم‌های باسوادی هستند و شاید این حرف‌ها درست بگویند. تردید پیدا کردیم. این علامت این است که هنوز قفل دل شما باز نشده است و آمدن شما آمدن عمیقی نبوده است. خدای متعال یک معجونی را تعریف کرده است که این مجموعه‌ی این معجون مایه‌ی نجات و حسن عاقبت می‌شود. هر کدام نباشد این دارو خاصیّت ندارد.

[۱]– سوره‌ی نساء، آیه ۱۴۳٫