شیخ صدوق با سند خویش روایت می‌کند که امام رضا (ع) فرمود:
محرم ماهی است که مردم عصر جاهلیت، جنگ در آن را حرام می‌دانستند، ولی در این ماه خون‌های ما را مباح شمردند و ریختند، حرمت ما را شکستند، فرزندان و زنانمان را به اسیری گرفتند و آتش به خیمه‌های ما زدند و اموالمان را به یغما بردند و درباره‌ی ما حرمت رسول خدا (ص) را پاس نداشتند. روز حسین (ع)؛ چشمان ما را زخمی، اشک‌هایمان را ریزان کرد و در سرزمین کربلا عزیزان ما را خوار کرد و تا قیام قیامت برای ما رنج و بلا بر جای نهاد. پس بر همچون حسین (ع)، گریه‌کنندگان بگریند، چرا که گریه گناهان بزرگ را می‌ریزد. سپس فرمود: پدرم (موسی بن جعفر (ع)) هر گاه محرم می‌رسید، دیگر خندان دیده نمی‌شود و اندوه بر او غالب بود تا آن‌که ده روز از آن می‌گذشت. روز دهم، روز مصیبت و اندوه و گریه‌ی او بود و می‌فرمود: روزی است که حسین (ع) در آن به شهادت رسیده است.
قال الصّدوق:
حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَسْرُورٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَامِرٍ، عَنْ عَمِّهِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَامِرٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ أَبِی مَحْمُودٍ، قَالَ: قَالَ الرِّضَا (ع): إِنَّ الْمُحَرَّمَ شَهْرٌ کَانَ أَهْلُ الْجَاهِلِیَّهِ یُحَرِّمُونَ فِیهِ الْقِتَالَ، فَاسْتُحِلَّتْ فِیهِ دِمَاؤُنَا وَ هُتِکَ فِیهِ حُرْمَتُنَا وَ سُبِیَ فِیهِ ذَرَارِیُّنَا وَ نِسَاؤُنَا وَ أُضْرِمَتِ النِّیرَانُ فِی مَضَارِبِنَا وَ انْتُهِبَ مَا فِیهَا مِنْ ثَقَلِنَا وَ لَمْ تُرْعَ لِرَسُولِ اللَّهِ حُرْمَهٌ فِی أَمْرِنَا إِنَّ یَوْمَ الْحُسَیْنِ أَقْرَحَ جُفُونَنَا وَ أَسْبَلَ دُمُوعَنَا وَ أَذَلَّ عَزِیزَنَا بِأَرْضِ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ وَ أَوْرَثَتْنَا (یَا أَرْضَ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ أَوْرَثْتِنَا) الْکَرْبَ وَ الْبَلَاءَ إِلَى یَوْمِ الِانْقِضَاءِ فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْکِ الْبَاکُونَ فَإِنَّ الْبُکَاءَ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَامَ، ثُمَّ قَالَ (ع): کَانَ أَبِی (ع) إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا یُرَى ضَاحِکاً وَ کَانَتِ الْکِئَابَهُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى یَمْضِیَ مِنْهُ عَشَرَهُ أَیَّامٍ، فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ وَ یَقُولُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ (ع).[۱]
[۱]– الامالی: ۱۱۱ ح ۲، اقبال الاعمال: ۵۴۴، المناقب لابن شهر آشوب ۴: ۸۶، عوالم العوالم ۱۷: ۵۳۸ ح ۱٫
پاسخ دهید