طبرانی از ابی‌قبیل نقل می‌کند:

چون حسین بن علی (ع) شهید شد، چنان خورشید گرفت که در وسط روز، ستاره‌ها آشکار شدند. پنداشتیم که قیامت برپا شده است.

قال الطّبرانیّ:

حَدَّثَنَا قَیْسُ بْنُ أَبِی قَیْسٍ الْبُخَارِیُّ، حَدَّثَنَا قُتَیْبَهُ بْنُ سَعِیدٍ، حَدَّثَنَا ابْنُ لَهِیعَهَ، عَنْ أَبِی قَبِیلٍ، قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (رَضِیَ اللهُ عَنْهُ) انْکَسَفَتِ الشَّمْسُ کَسْفَهً حَتَّى بَدَتِ الْکَوَاکِبُ نِصْفَ النَّهَارِ، حَتَّى ظَنَنَّا أَنَّهَا هِیَ.[۱]

[۱]– المعجم الکبیر ۳: ۱۱۳ ح ۲۸۳۸، مقتل الخوارزمی ۲: ۸۹ مع اختلاف فی السّند و بعض الالفاظ، کفایه الطّالب: ۲۹۶، احقاق الحق ۱۱: ۴۷۹، تاریخ ابن عساکر «ترجمه ابن الامام الحسین (ع)»: ۲۴۴٫