چون بهر شاه تشنه جگر ، یاورى نماند

عبّاس و قاسمى و على اکبرى نماند

از کید و کین اخترو بى مهرى سپهر  

از بهر یاوریش، نکواخترى نماند

اِلّا نشان ناوک اعدا ، تنى نگشت

اِلّا براى زیب سِنان ها ، سرى نماند

سیراب ، تشنه اى به جز از ناوکى نگشت

آبی به حنجرى به جز از خنجرى نماند           

سلطان دین ، برابر دشمن به روزِ رزم

بهرش رکاب گیر، به جز خواهرى نماند

از بهر حفظ پیکر خود ، کهنه جامه خواست

وآخر ز سُمّ اسب خَسان ، پیکرى نماند

مى خواست ناصرى و جز اصغر ، کسى نداشت

آخر ز ضرب تیر جفا ، اصغرى نماند

این داغ سوزدم که پس از قتل شاه دین

از خیمه گاه ، جز تلِ خاکسترى نماند 

این غیرتم کُشد که ز اهل حریم شاه

اِلّا اسیر دشمن دون، دخترى نماند

از جور چرخ و کینه اختر ، جفاى دهر               

بر اختران برج حیا ، زیورى نماند

پس با تن شریفِ برادر ، خطاب کرد

وز آه آتشین ، دل عالم، کباب کرد.

دردا!که از شرارت آن فرقه ی شریر

گشتند بانوان حریم خدا،اسیر

شاعر: مدرّس اصفهانى