اگر بدانیم در محضر « عَیْنُ اللّه النّاظِرَه » درباره ى این که ائمّه معصومین ـ علیهم السّلام ـ عین اللّه الناظره هستند، ر.ک: بحار الانوار، ج ۲۶، ص ۲۴؛ توحید صدوق، ص ۱۶۷؛ معانى الاخبار، ص ۱۶٫ هستیم، آیا روى آن را داریم که براى زیارت حضرت غائب ـ علیه السّلام ـ اجازه بخواهیم، با این که با خواسته  هاى واضح او مخالفت مى  کنیم، نماز و روزه را ترک، و غیبت و ایذا مى  کنیم. آیا مى خواهیم به ما بفرماید: « أَبَحْتُ لَکُمُ الْمُحَرَّماتِ وَ أَسْقَطْتُ عَنْکُمُ الْواجِباتِ » حرام ها را براى شما حلال نمودم، و واجبات را از شما برداشتم.

مقصود این که چه مى  شد به واسطه  ى بندگى خدا، روابط ما با آن آقا⁽امام زمان ـ علیه السلام ⁾ محفوظ مى ماند؟ دیگران نگذاشتند، هرچند ما هم مقصّریم و نخواستیم اتّصال میان ما و آن حضرت محفوظ باشد، وگرنه هر کس یک ارتباط و اطمینانى پیدا مى  کرد، و روزى مى  آمد و توبه مى  کرد و تابع او و عاقبت به خیر مى شد.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد