شیخ کلینی از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود:
جبرئیل بر حضرت محمّد (ص) نازل شد و گفت: ای محمّد! خداوند به فرزندی که از فاطمه به دنیا خواهد آمد بشارتت می‌دهد. پس از تو امّت تو او را می‌کشند. پیامبر فرمود: ای جبرئیل! سلام بر پروردگارم. مرا به فرزندی از نسل فاطمه که پس از من امّتم او را می‌کشند، نیازی نیست. جبرئیل به آسمان فرا رفت و دیگر بار فرود آمد و گفت: ای محمّد! پروردگارت سلام می‌رساند و بشارتت می‌دهد که امامت و ولایت و وصایت را در ذرّیه و نسل او قرار می‌دهد. فرمود: اکنون راضی‌ام. آن‌گاه در پی فاطمه (ع) فرستاد که خداوند مرا به فرزندی مژده می‌دهد که برای تو به دنیا می‌آید و پس از من امّتم او را می‌کشند. فاطمه پیام فرستاد که مرا به چنین مولودی که پس از تو امّتت او را می‌کشند، نیازی نیست. پیامبر پیامش فرستاد که خداوند، امامت و ولایت و وصایت را در فرزندان او قرار داده است. فاطمه پیام فرستاد که اکنون راضی‌ام. «پس او را با ناراحتی بار کشید و با ناراحتی به دنیا آورد و دوران بارداری و شیر دادن او سی ماه بود تا آن‌که به سن کمال و چهل سالگی رسید، گفت: خدایا مرا توفیق ده که شکر نعمت تو کنم که بر من و پدر و مادرم عطا کردی و کاری شایسته کنم که تو می‌پسندی و ذرّیه‌ی مرا صالح گردان». اگر نه آن بود که گفت ذرّیه‌ی مرا صالح گردان، همه‌ی فرزندانش اماممی‌شدند. امام حسین (ع) نه از فاطمه شیر خورد و نه از هیچ زنی. او را نزد پیامبر می‌آوردند، انگشت خود را در دهانش می‌گذاشت، او هم می‌مکید و به اندازه‌ی دو سه روزش کافی بود. پس گوشت حسین (ع) از گوشت و خون پیامبر خدا (ص) رویید و جز عیسی بن مریم و حسین بن علی (ع) هیچ کس شش ماهه به دنیا نیامده است.
روی شیخ الکلینیّ:
عَنْ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى، عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِسْمَاعِیلَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو الزَّیَّاتِ، عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّ جَبْرَئِیلَ (ع) نَزَلَ عَلَى مُحَمَّدٍ (ص) فَقَالَ لَهُ: یَا مُحَمَّدُ إِنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِمَوْلُودٍ یُولَدُ مِنْ فَاطِمَهَ، تَقْتُلُهُ أُمَّتُکَ مِنْ بَعْدِکَ، فَقَالَ: یَا جَبْرَئِیلُ وَ عَلَى رَبِّیَ السَّلَامُ لَا حَاجَهَ لِی فِی مَوْلُودٍ یُولَدُ مِنْ فَاطِمَهَ تَقْتُلُهُ أُمَّتِی مِنْ بَعْدِی، فَعَرَجَ ثُمَّ هَبَطَ (ع) فَقَالَ لَهُ مِثْلَ ذَلِکَ، فَقَالَ: یَا جَبْرَئِیلُ وَ عَلَى رَبِّیَ السَّلَامُ لَا حَاجَهَ لِی فِی مَوْلُودٍ تَقْتُلُهُ أُمَّتِی مِنْ بَعْدِی، فَعَرَجَ جَبْرَئِیلُ (ع) إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ هَبَطَ فَقَالَ: یَا مُحَمَّدُ إِنَّ رَبَّکَ یُقْرِئُکَ السَّلَامَ وَ یُبَشِّرُکَ بِأَنَّهُ جَاعِلٌ فِی ذُرِّیَّتِهِ الْإِمَامَهَ وَ الْوَلَایَهَ وَ الْوَصِیَّهَ، فَقَالَ: قَدْ رَضِیتُ ثُمَّ أَرْسَلَ إِلَى فَاطِمَهَ أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُنِی بِمَوْلُودٍ یُولَدُ لَکِ، تَقْتُلُهُ أُمَّتِی مِنْ بَعْدِی فَأَرْسَلَتْ إِلَیْهِ لَا حَاجَهَ لِی فِی مَوْلُودٍ [مِنِّی]، تَقْتُلُهُ أُمَّتُکَ مِنْ بَعْدِکَ، فَأَرْسَلَ إِلَیْهَا أَنَّ اللَّهَ قَدْ جَعَلَ فِی ذُرِّیَّتِهِ الْإِمَامَهَ وَ الْوَلَایَهَ وَ الْوَصِیَّهَ فَأَرْسَلَتْ إِلَیْهِ أَنِّی قَدْ رَضِیتُ فَ«حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً حَتَّى إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَهً قالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَ عَلى والِدَیَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی…»[۱] فَلَوْ لَا أَنَّهُ قَالَ: أَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی لَکَانَتْ ذُرِّیَّتُهُ کُلُّهُمْ أَئِمَّهً. وَ لَمْ یَرْضَعِ الْحُسَیْنُ مِنْ فَاطِمَهَ (ع) وَ لَا مِنْ أُنْثَى، کَانَ یُؤْتَى بِهِ
النَّبِیَّ فَیَضَعُ إِبْهَامَهُ فِی فِیهِ فَیَمَصُّ مِنْهَا مَا یَکْفِیهَا الْیَوْمَیْنِ وَ الثَّلَاثَ فَنَبَتَ لَحْمُ الْحُسَیْنِ (ع) مِنْ لَحْمِ رَسُولِ اللَّهِ وَ دَمِهِ وَ لَمْ یُولَدْ لِسِتَّهِ أَشْهُرٍ إِلَّا عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ (ع) وَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (ع).[۲]
[۱]– الاحقاف: ۱۵٫
[۲]– الکافی ۱: ۴۶۴ ح ۴، کامل الزیارات: ۱۲۳ ح ۱۳۷، عنه البحار ۳۶: ۱۲۵ ح ۱۲۷و ۲۳: ۲۷۲ ح ۲۳ و ۴۴: ۲۳۲ ح ۱۷، العوالم ۱۷: ۱۱۴ ح ۲٫
پاسخ دهید