شیخ صدوق با سند خویش از احمد بن ابراهیم چنین نقل کرده است:
در سال ۲۶۲ خدمت حکیمه، دختر امام جواد (ع) رسیدم و از پشت پرده با او سخن گفتم. از مذهبش پرسیدم. او امامان خود را نام برد تا به امام دوازدهم رسید و نام او را نیز گفت. گفتم: فدایت شوم! او را دیده‌ای یا خبر یافته‌ای؟ گفت: از امام عسکری (ع) خبر یافته‌ام که به مادرش نوشت. گفتم: آن فرزند کجاست؟ گفت: پنهان است. گفتم: شیعه به چه کسی پناه می‌آورد؟ گفت: به مادر امام عسکری. گفتم: آیا به کسی اقتدا کنم که به زنی وصیت کرده است؟ گفت: اقتدا به حسین بن علی (ع) کن که به خواهرش زینب دختر علی (ع) در ظاهر وصیت کرد، و علم و دانشی که از ناحیه‌ی امام سجّاد (ع) می‌رسید، به زینب نسبت داده می‌شد، تا جان علی بن الحسین (ع) محفوظ بماند.
روی الصّدوق:
عَنْ مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ الْکُلَیْنِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ الْأَسَدِیِّ، قَالَ: حَدَّثَنِی أَحْمَدُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى حَکِیمَهَ بِنْتِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الرِّضَا (ع) سَنَهَ اثْنَتَیْنِ وَ سِتِّینَ وَ مِائَتَیْنِ فَکَلَّمْتُهَا مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ وَ سَأَلْتُهَا عَنْ دِینِهَا فَسَمَّتْ لِی مَنْ تَأْتَمُّ بِهِمْ، قَالَتْ: فُلَانٌ ابْنُ الْحَسَنِ فَسَمَّتْهُ. فَقُلْتُ لَهَا: جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکِ مُعَایَنَهً أَوْ خَبَراً؟ فَقَالَتْ: خَبَراً عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ (ع) کَتَبَ بِهِ إِلَى أُمِّهِ. قُلْتُ لَهَا: فَأَیْنَ الْوَلَدُ؟ قَالَتْ: مَسْتُورٌ. فَقُلْتُ: إِلَى مَنْ تَفْزَعُ الشِّیعَهُ؟ قَالَتْ: إِلَى الْجَدَّهِ أُمِّ أَبِی مُحَمَّدٍ (ع)، فَقُلْتُ (أَقْتَدِی) بِمَنْ وَصِیَّتُهُ إِلَى امْرَأَهٍ. فَقَالَتْ: اقْتَدِ بِالْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (ع) أَوْصَى إِلَى أُخْتِهِ زَیْنَبَ بِنْتِ عَلِیٍّ (ع) فِی الظَّاهِرِ وَ کَانَ مَا یَخْرُجُ مِنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (ع) مِنْ عِلْمٍ یُنْسَبُ إِلَى زَیْنَبَ سَتْراً عَلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (ع).[۱]
[۱]– اکمال الدین: ۵۰۱ ح ۲۷ و ۵۰۷ ح ۳۶، الغیبه للطوسی: ۲۳۰ ح ۱۹۶، عنه البحار ۵۱: ۳۶۳ ح ۱۱٫
پاسخ دهید