در ایّام نوجوانی به همراه عدّه‌ای از دوستان، تیم فوتبالی تشکیل داده بود که خودش بهترین بازیکن و کاپیتان بود و در زمین چمنی در اطراف روستا، بازی می‌کردند. او در بازی‌هایی که با اذان همراه می‌شد، اعضای تیم را به نماز جماعت دعوت می‌کرد و با شور و شوق وصف‌ناپذیری نماز را بر پا می‌داشت.

منبع: کتاب رسم خوبان ۷٫ ورزش صفحه‌ی ۳۴/ معجزه‌های کوچک، ص ۱۷۷٫