اسفراینی گفته است:

گریه کن و بگو: ای کشته‌ای که کنار شطّ فرات، لب تشنه جان داد.

گریه کن و بگو: ستونم شکست پس از آن‌که آن ستون، ستون‌ها را می‌لرزاند.

آرزو داشتم که همواره تحت رعایت و محبّت او به سر برم.

سکینه جانم! زودتر بیا نزدیک تا با تو آخرین وداع را انجام دهم.

تو را نسبت به کودک خردسال و به خانواده و یتیمان و همسایگان سفارش می‌کنم.

آن‌گاه که کشته شدم، معجر و گریبان چاک نده و ناله‌های ذلیلانه سر مده.

سکینه جان! بر تقدیر الهی صبر کن؛ ما خاندان صبر و احسانیم.

من به پدر و جد و برادرانم اقتدا کرده‌ام که فرزندانِ طاغیان، حقوق آنان را غصب کردند.

قال الاسفراینیّ:

اِبکی و قولی : یا قتیلاً قد مضی              عَجَلاً علی شطّ الفرات عطشانی

اِبکی و قولی: انهدّ رکنی بعدما               کانت تُزعزع رکنه الارکان

قد کنتُ آمل أن أعیش بظلّه                  أبداً أمد الأیّام ما یرعانی

أدنی ألیّ سکینه عاجلاً                        حتّی أودّعک وداع الفانی

اوصیک بالولد الصغیر و بعده                 بالآل و الأیتام و الجیران

فإذا قُتلتُ فلا تشقّی مَعجزاً [منزاء]            ایضاً و لا تدعی ثبور هوانٍ

لکنّ صبراً یا سکینه فی القضاء               ها نحن أهل الصبر و الإحسان

لی أسوه بأبی و جدّی و اخوتی             قصدوا حقوقهم بنو الطّغیان[۱]

[۱]– نور العین فی مشهد الحسین (ع): ۵۸، ادب الحسین (ع) و حماسته: ۴۵، و فیه الاشعار فقط مع اختلاف فی بعض الالفاظ.