شاعرى بدین مضمون مى  گوید: اگر آنان که به دنیا نیامده اند بدانند که از روزگار چه دیده ام، هرگز نمى  آیند. گذشته از طبقه  ى انبیا و اولیا ـ علیهم السّلام ـ ، رجالى از علما در صبر و استقامت عجیب بوده  اند و بیمارى هاى بسیار دردناک را تحمّل مى کردند! آقایى به حبس بول خیلى آزاردهنده و دردناک مبتلا شده بود، به او گفته بودند: اگر طول بکشد دردش زیاد و با خون زیاد همراه خواهد شد؟ با این حال آن آقا مقیّد بود که حتى آه نگوید. وقتى درد آن خیلى شدید مى شد و به او فشار مى آورد، فقط مى گفت: « لاإِلهَ إِلاَّ اللّه ».

استاد ما⁽ حضرت آیت اللّه شیخ محمّد حسین اصفهانى ـ رحمه اللّه⁾ مى فرمود: از یکى از معروفین و مدرّسین مبتلا به حبس بول، احوال پرسى کردیم، وى گفت: اگر رادعِ الهى نبود، خود را اتلاف⁽خودکشى⁾ مى  کردم! خیلى ها از شدّت درد و در اثر فشار مصیبت و بلا، اِنتحار و خودکشى کرده  اند! در همین قم یکى دو نفر از اهل علم و در نجف یکى را مى  شناختم که خودکشى کردند. رَحْمَهُ اللّه عَلَیْهِمْ! (رحمت خدا بر آنها.) البتّه عمل آنان محمول است به خروج از اختیار، منتهى باید مواظب بود که تحمّل سختى و ابتلائات در راه حقّ به اندازه  اى باشد که انسان را به انحراف نکشاند!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد