امّا «حیاء» با شناخت جلال و جمال خداوند و جایگاه گذشت و رفتار بزرگوارانه و بسیار نعمت‌ها و راضی نشدن به نعمت کمتر برای بنده‌اش، و غافل نشدن از مراقبت‌ احوال او، حاصل می‌شود؛ [علاوه بر این ها] با شناخت زشت‌کاری نفسش و معرفت به بدرفتار بودنش با این پروردگار مهربان، و مخالفت و نفاقش در حضور او، با علم او به این‌ها!

و هنگامی که برای بنده این معارف گرد آمد، و در کاری که معرفتش آن را زشت می‌دانست مکث و تأمّل کرد، این حیاء است.

و هر که در میدان هیبت خداوند، یک گام با سرم و حیا به سویش بردارد، این براش از عبادت هفتاد سال بهتر است.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۴۶