منظور از اسما در آیه ى «وَ عَلَّمَ ءَادَمَ الاْءَسْمَآءَ کُلَّهَا» سوره ى بقره، آیه  ى ۳۱٫ (و تمامى اسما را به حضرت آدم ـ علیه  السّلام ـ آموخت.) علم به حقایق است که موجب امتیاز انسان از حیوانات بلکه فرشتگان مى  گردد. بنابر این، مقصود از « اسما » حقایق اسما است نه تنها اسم بدون مسمّى، که به جهت وحدت اسم و مسمّى، اسم بر مسمّى اطلاق شده است؛ و «بأَسْمَآءِ هؤلاء» سوره ى بقره، آیه  ى ۳۱٫ (به اسامى اینان.) در ذیل آیه یعنى « بِهؤُلآءِ الْمُسَمَّیاتِ »؛ (به این مسمّىها)؛ زیرا علم به اثر تفصیلاً، علم به مؤثّر است اجمالاً. و حقیقتِ مطلب، همان خداشناسى است.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد