امّا «تعظیم» و بزرگداشت؛ و آن از احوال دل است که خاکساری و فروتنی و شکستگی [بنده را] برای خدای بزرگ به جا می‌گذارد؛ و از معرفت به عظمت و جلالت –به اندازه‌ای که برای بشر ممکن است- به وجود می‌آید. و عمده‌ی تأثیر حضور قلب در نماز، همین است؛ بلکه عمده‌ی در کامل شدن همه‌ی عبادت‌ها و ایمان است. و [نیز] از معرفت حقارت نفس و پستی آن، حاصل می‌شود.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۴۴