فتال گوید:

بریر بن خضیر همدانی به میدان رفت که قاری‌ترین اهل زمانش بود. در حالی که این رجز را می‌خواند: من بریرم و پدرم حضیر است؛ هر که خیری نداشته باشد، خیری در او نیست.

 قال الفتال:

ثُمَّ بَرَزَ بُرَیْرُ بْنُ خُضَیْرٍ الْهَمْدَانِیُ‏، وَ کَانَ أَقْرَءَ أَهْلِ زَمَانِهِ وَ هُوَ یَقُولُ:

أَنَا بُرَیْرٌ وَ أَبِی خُضَیْرٌ                لَا خَیْرَ فِیمَنْ لَیْسَ فِیهِ خَیْرٌ[۱]

[۱]– ابصار العین: ۷۲٫