همه مراجع (به جز مکارم و تبریزى): اگر گرفتن روزه براى او ضرر دارد، یا تحمل آن برایش زحمت و مشقّت زیاد دارد، روزه بر او واجب نیست ؛ ولى ترک آن به صرف برخى عذرها، جایز نیست و هر زمان توانست باید قضاى آن را به جا آورد.[۱]

آیهاللّه تبریزى: اگر گرفتن روزه براى او ضرر دارد، یا تحمل آن برایش زحمت و مشقت زیاد دارد، روزه واجب نیست و اگر تا ماه رمضان سال بعد، ضعف او برطرف شد، باید قضاى آن را به جا آورد و اگر نتوانست، باید براى هر روز یک مد طعام (تقریبا ده سیر)، به فقیر بدهد و قضاى روزه لازم نیست ؛ ولى اگر فدیه ممکن نبود، باید هر زمان که توانست روزهها را قضا کند.[۲]

آیهاللّه مکارم: در فرض یاد شده، روزه بر او واجب نیست و باید براى هر روز یک مد طعام بدهد و قضاى این روزهها هم بر او واجب نیست.[۳]

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – امام، استفتاآت، ج۱، روزه، س۷۶ و ۸۸؛ خامنهاى، اجوبهالاستفتاآت، س۷۳۱، ۷۳۲ ؛ فاضل، جامعالمسائل، ج۱، س۵۶۸ ؛ صافى، جامعالاحکام، ج ۱، س ۴۹۱، ۴۹۸ ؛ نورى، استفتاآت، ج ۲، س ۲۸۹۳ ؛ دفتر:  بهجت و وحید.

[۲] – تبریزى، صراطالنجاه، ج ۲، س ۴۵۸ و ۱۵۱۹٫

[۳] – مکارم، استفتاآت، ج ۲، س ۴۳۹٫