باید دانسته شود که صلوات نیز مانند سایر اعمال، دارای صورت و روحی است. و روحش این است که [صلوات فرستنده] شأن و مرتبه‌ی آن‌ها[معصومین (ع)] را و مقامشان را در نزد خداوند بشناسد؛ و بداند که: آنان وسائل و شفیعان هستند؛ و خداوند هیچ کسی را بدون توسّل به آن‌ها نمی‌پذیرد؛ و آنان (ع) از او به خودش سزاوارتر و صاحب اختیارترند.

و رکن و اصل از میان آنچه ذکر شد، شناخت و معرفت عینی و حقیقی –که در عمل و رفتار، اثر بگذارد- به اولویّت [و صاحب اختیار بودن] آنان است.

پس هر گاه [چنین] معرفت مؤثّری تحّقق پیدا کرد، و بنده از روی چنین شناخت و معرفتی، یک صلوات فرستاد، رسول الله (ص) ده بار بلکه بیشتر تا بی‌نهایت، بر او صلوات [و رحمت] می‌فرستد.

هر گاه [چنین صلواتی] در دعا واقع شود، دعایش مستجاب می‌شود.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۸۸