دنیا آنی است که در ما هست، که ما را از مبدأ کمال دور می‌کند، و به نفس و نفسانیت خودمان مبتلا می‌کند.

هرچه توجّه نفس به دنیا بیشتر گردد، به همان اندازه از توجّه به حق و عالم آخرت غافل گردد.

تمام مفاسد روحانی و اخلاقی و اعمالی، از حب به دنیا، و غفلت از حق تعالی و آخرت است.

علمی که انسان را به خدا نزدیک می‌کند، در نفسِ دنیا طلب باعث دوری بیشتر از درگاه ذی الجلال می‌گردد.

هرچه وجهۀ قلب به تدبیر امور و تعمیر دنیا بیشتر شد و علاقه افزون گردید، غبار ذلّت و مسکنت، بر او بیشتر ریزد، و ظلمت مذلّت و احتیاج، زیادتر آن را فرا گیرد.

ای عزیز! تو اگر عار نداری از طلب دنیا، لا اقل از مخلوق ضعیف، که مثل خود تو است، طلب مکن.

توجّه به تعلّق نفس به مادّیات، انسان را از کاروان انسان‌ها باز می‌دارد، و بیرون رفتن از تعلّقات مادّی و توجّه به خدای تبارک و تعالی، انسان را به مقام انسانیت می‌رساند.

توجّه به زرق و برق دنیا انسان را از آن احساس انسانی‌اش می‌بُرد.

اگر بخواهند در ضیافت خدا وارد بشوند، به اندازۀ وسع خودشان، باید از دنیا اعراض کنند و قلب‌شان را از دنیا برگردانند.

ثروتمندان فقرایی هستند در صورت اغنیا، و نیازمندانی هستند در لباس بی‌نیازان.

بیرون رفتن از تعلّقات مادّی و توجّه به خدای تبارک و تعالی، انسان را به مقام انسانیت می‌رساند.

بدان که این عالم دنیا، برای نقص و قصور و ضعفی که در آن است، نه دار کرامت و جای ثواب حق تعالی است، و نه محلّ عذاب و عقاب است.

ترس از مرگ برای کسانی است که دنیا را مقرّ خود قرار داده، و از قرارگاه ابدی و جوار رحمت ایزدی بی‌خبرند.

کسی که رابطه با خدا دارد شکست ندارد. شکست مال کسی است که آمالش دنیا باشد.

قدرت‌طلبی از هر که باشد، از شیطان است.

اموری که مربوط به این عالم است گذرا است، زودگذر هم هست؛ و پیروزی‌ها و شکست‌ها و خوشی‌ها و ناخوشی‌های این دنیا بیش از چند روزی و مقدار اندکی پایدار نیست.

منبع:کلمات قصار ،پند ها و حکمت هایی از حضرت امام خمینی ره /موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)