آیا ما که در اسلحه سازى و تجهیزات نظامى از کفار عقبیم، باید در دعا هم مؤخّر باشیم؟! در روایات آمده است:

« أَلُّدعآءُ سِلاحُ الْمُؤْمِنِ. »  دعا، اسلحه  ى مؤمن است. اصول کافى، ج۲، ص۴۶۸؛ وسائل الشیعه، ج۷، ص۳۸ و ۳۹؛ بحار الانوار، ج۹۰، ص۲۸۸ و ۲۹۴٫

و دربعضى دعاها داریم:« أَلّلهُمُّ، إِنَّکَ أَقْرَبُ مَنْ دُعِىَ. »خدایا،تو نزدیکترین کسى هستى که مى توان از او چیزى خواست. بحارالانوار، ج۹۵،ص۲۲۲؛ اقبال الاعمال،ص ۳۴۶؛ البلد الأمین، ص۲۵۶؛ مقنعه، ص۴۱۱٫

یعنى خدا قریب و مجیب است. خداوند متعال در قرآن مى  فرماید:«وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِى عَنِّى فَإِنِّى قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» هرگاه بندگان من درباره  ى من پرسیدند،[بگو:] من نزدیکم و دعاى هر کس را که مرا بخواند، اجابت مى  کنم.سوره ى بقره، آیه ى ۱۸۶٫ امّا دعا باشد، نه لقلقه ى زبان و صورتِ دعا، و دعاى تائب، یعنى این که دعا کردن بعد از عزم بر ترک گناهانى که مى کردیم و بنابر انجام آن چه نمى کردیم، زیرا دعاى تائب مقبول است، نه دعا براى رفع گرفتارى هاى موانعِ سر راه و توفیق انجام کارهاى بد گذشته!

وقتِ دعا، حالتِ سرافکندگى و غصه و حسرت است. ملاحظه مى فرمایید که خداوند متعال درباره ى حالت کفار در دم مرگ و در روز جزا مى فرماید: «وَ أَنذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَهِ إِذْ قُضِىَ الاْءَمْرُ وَ هُمْ فِى غَفْلَهٍ وَ هُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ، وَ لَوْ تَرَىآ إِذِ الْمُجْرِمُونَ نَاکِسُواْ رُءُوسِهِمْ عِندَ رَبِّهِمْ» و آنان را از روز حسرت بیم ده، آن هنگام که فرمان ما اجرا مى  گردد و آنان در حال غفلت هستند و ایمان نیاورده  اند. اى کاش مى  دیدى آن هنگام که گناه کاران نزد پروردگارشان سر به زیر افکنده  اند! سوره ى سجده، آیه ى ۱۲٫

دعا، تصمیم بر ترک مخالفت و عزم بر ترک گناه است، که: « مالى کُلَّما قُلْتُ قَدْ صَلُحَتْ سَریرَتى وَ قَرُبَ مِنْ مَجالِسِ التَّوّابِینَ مَجْلسى، عَرَضَتْ لِى بِلَیَّهٌ اَزالَتْ قَدَمى وَ حالَتْ بَیْنى وَ بَیْنَ خِدْمَتِکَ؟! » چه شده است مرا که هر گاه با خود مى گویم باطنم اصلاح شده و با توبه کنندگان همنشین شده ام، بلایى بر من پیش مى آید و میان من و بندگى تو فاصله ایجاد مى کند؟! بحار الانوار، ج ۹۵،ص ۸۵؛ اقبال الاعمال، ص ۷۱؛ البلدالامین، ص ۲۰۸؛ مصباح کفعمى، ص ۵۹۳؛ مصباح المتهجّد، ص ۵۸۷٫

حال توجه و دعا، راحتى و رَوْح است؛ که: « وَ فِى مُناجاتِکَ أُنسى وَ راحَتى. » و مناجات با تو مایه  ى انس و راحتى من است. بحار الانوار، ج ۹۱، ص ۱۴۷٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد