خیلی کم اتّفاق می‌افتاد که حقوق ماهیانه‌ی عیسی به منزل برسد. او وقتی از سپاه حقوق می‌گرفت، به سراغ مستمندانی که می‌شناخت، می‌رفت و ضمن احوالپرسی و دلجویی از آن‌ها، همه‌ی مقرّری ماهیانه‌اش را میان آن‌ها تقسیم می‌کرد و آن‌گاه با دست خالی، امّا شادمان و راضی از وظیفه‌‌ای که انجام داده بود، به خانه می‌آمد. علاقه‌ی عیسی به انفاق و نیکوکاری آن قدر زیاد بود که از وسایل مورد نیاز خود نیز در این راه چشم می‌پوشید. او برای رفت و آمد به محلّ کار خود، موتوری داشت که کارهای خانه را هم با همان موتور انجام می‌داد.

یک روز دیدم پیاده به منزل آمد. پرسیدم: «عیسی! موتور کجاست؟»

خندید و گفت: «آن را به فردی که برای رفت و آمد خانواده‌اش وسیله‌ای نداشت، دادم.»

رسم خوبان ۱۶، کمک به نیازمندان، ص ۹۳٫