خواندن سوره یس چه ثواب هایی دارد؟ کدام اسم در سوره یاسین کور مادر زا را شفا می  دهد؟ چندبار باید خوانده شود با چه شرایطی؟

پاسخ اجمالی

سوره «یس» به گواهى احادیث متعددى که در این زمینه وارد شده، یکى از مهم ترین سوره هاى قرآنى است، به گونه اى که در احادیث به عنوان «قلب قرآن» نامیده شده است. در حدیثى از امام صادق(ع) می خوانیم: «إِنَّ لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ قَلْباً وَ إِنَّ قَلْبَ الْقُرْآنِ یس»؛‏[۱] هر چیز قلبى دارد و قلب قرآن یس است.
احادیث فراوانی در مورد فضیلت و ثواب خواندن سوره یاسین و رسیدن به حوائج با استفاده از آن وجود دارد، اما بنابر تحقیق و جست وجو به روایتی که در پرسش آمده دست نیافتیم. مگر این که با توجه به روایاتی که برای خواندن سوره «یس» درباره شفای مریض وارد شده، بگوییم چون کور مادر زاد یک مریضی است، امید عافیت آن وجود دارد.
به هر حال؛ به برخی از فضیلت ها و ثواب هایی که در احادیث برای قرائت سوره یس بیان شده، اشاره می شود.
پیامبر اسلام(ص) در سخنانی فرمود: «سوره یس در تورات به عنوان “عمومیت آفرین” نامیده شده است»، سؤال شد از چه رو به آن عمومیت آفرین گفته می شود؟ فرمود: «زیرا کسى که همدم و همنشین این سوره باشد او را مشمول تمام خیر دنیا و آخرت می کند».[۲]
«هر کس سوره یاسین را بخواند، خداوند به ازاى خواندن آن، ده بار خواندنِ کلّ قرآن را برایش می نویسد».[۳]
«هر کس سوره یاسین براى خدای تبارک و تعالى و آخرت بخواند، حتماً آمرزیده می شود. آن را براى مُردگانتان بخوانید».[۴]
پیامبر(ص) به امام علی(ع) فرمود: «ای علی! سوره “یس” را بخوان که در آن ده اثر است؛ هر کس آن را قرائت کند:
۱ – اگر گرسنه باشد سیرگردد؛
۲ – اگر تشنه باشد، سیراب گردد؛
۳ – اگر عریان باشد، پوشانیده گردد؛
۴ – اگر عزب باشد، ازدواج کند؛
۵ – اگر ترسان باشد، امنیت یابد؛
۶ – اگر مریض باشد، عافیت یابد؛
۷ – اگر زندانی باشد، نجات یابد؛
۸ – اگر مسافر باشد، در سفرش یاری شود؛
۹ – نزد میت خوانده نمی شود، مگر این که خدا بر او آسان گیرد؛
۱۰ – اگر گمشده داشته باشد، گمشده اش را پیدا کند».[۵]
شخصی از علی(ع) پرسید: وقتی چیزی یا کسی گم می شود چه کار باید کرد؟ آن حضرت فرمود: دو رکعت نماز بخوان و در هر دو رکعت بعد از حمد سوره «یس» بخوان و بعد از آن بگو: «یا هادی الضالّهِ رُدَّ عَلَی ضالَّتی»؛ ای هدایت کننده گمشدگان، گمشده ام را به من برگردان. آن شخص می گوید: من این کار را کردم و بعد از مدتی خداوند گمشده ام را به من برگرداند.[۶]
امام باقر(ع): «هر کس سوره یس را یک بار در طول عمرش تلاوت کند خداوند به تعداد همه آفریدگان در دنیا و همه آفریدگان در آخرت و آسمان به ازاى هر یک، برای او دو هزار هزار پاداش و حسنه می نویسد. به همان تعداد از گناهانش پاک می سازد و نادارى و بدهکارى و خانه خرابى و درماندگى و دیوانگى و وسواس و بیمارى خطرناک را از او دور می سازد. خداوند دشوارى و هراس مرگ را از او می کاهد و خود قبض روحش را به دست می گیرد و از آنان باشد که خداوند فراخناکى در زندگى و شادمانى هنگام دیدارش با خدا (مرگ) و خشنودى به پاداش خداوند در سراى واپسین را براى آنان تضمین نموده است و خدای تعالی به همه فرشتگان در آسمان ها و زمین می فرماید: بی گمان از فلانى خشنود شدم؛ پس براى او آمرزش جویید».[۷]
امام صادق(ع): «هر کس آن را در روز پیش از آن که غروب شود بخواند در تمام طول روز محفوظ و پُر روزى خواهد بود، و هر کس آن را در شب پیش از خوابیدن بخواند خداوند هزار فرشته را بر او مأمور می کند که او را از هر شیطان رانده شده و از هر آفتى حفظ کنند…» و به دنبال آن فضائل مهم دیگرى نیز بیان می فرماید.[۸]
گفتنی است؛ این فضیلت براى کسانى نیست که تنها الفاظ آن را بخوانند، و مفاهیم آن را به فراموشی سپارند، بلکه این عظمت به خاطر محتواى عظیم این سوره است. محتوایى بیدارگر ایمان بخش و مسئولیت آفرین و تقوازا که وقتى انسان در آن اندیشه کند و این اندیشه در اعمال او پرتوافکن گردد، خیر دنیا و آخرت را براى او به ارمغان می آورد.[۹]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص ۱۱۱، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق. این روایت از پیامبر اکرم(ص) نیز نقل شده است؛ ر.ک: سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ‏۵، ص ۲۵۶، قم، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ق.

[۲]. کفعمی، ابراهیم بن علی، المصباح (جنه الأمان الواقیه و جنه الإیمان الباقیه)، ص ۴۴۴، قم، دار الرضی (زاهدی)، چاپ دوم، ۱۴۰۵ق؛ حسنی شجری، یحیی بن حسین، ترتیب الأمالی الخمیسیه، ج ۱، ص ۱۵۵، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۲۲ق.

[۳]. ترمذی، محمد بن عیسى، سنن الترمذی، ج ۵، ص ۱۶۲، مصر، شرکه مکتبه و مطبعه مصطفى البابی الحلبی، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق.

[۴]. شیبانی، أبو عبد الله أحمد بن محمد، مسند أحمد بن حنبل، ج ۳۳، ص ۴۱۷، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ اول، ۱۴۲۱ق.

[۵]. شعیری، محمد بن محمد، جامع الاخبار، ص ۴۶، نجف، مطبعه حیدریه، چاپ اول، بی تا؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ‏۸۹، ص ۲۹۰، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

[۶]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏۲، ص ۶۲۵، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۷]. ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص ۱۱۱ – ۱۱۲٫

[۸]. همان، ص ۱۱۱٫

[۹]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏۱۸، ص ۳۱۱، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.