فرق قرآن خواندن در جوانی و پیری چیست؟ چرا بعضی از علما از این که در جوانی کمتر قرآن تلاوت کرده اند تأسف می خورند؟!

پاسخ اجمالی

روایاتی وجود دارد که قرائت مؤمنانه و با اخلاص قرآن را در جوانی مؤثرتر می داند؛ و به همین دلیل است که بسیاری از بزرگان از این که بهره کامل از چنین فرصتی را نبرده اند، ابراز تأسف می نمودند.
در ارتباط با تأثیر آموزه های قرآن بر روح و جان جوانان، امام صادق(ع) فرمود: هر کس در حال جوانى قرآن بخواند و با ایمان هم باشد، قرآن با گوشت و خونش عجین شده، و خداى عز و جل او را با فرشتگان پیغام برنده و نیک رفتارش رفیق کند، و قرآن براى او در روز قیامت پرده و مانعى در مقابل دوزخ خواهد بود، و می گوید: بار پروردگارا! هر کارگرى به مزد کار خویش‏ رسیده جز آن که برای خواندن من تلاش کرده است، پس گرامی ‏ترین عطاهاى خود را به او برسان.‏[۱]
در این دسته از روایات، منظور از قرائت قرآن در جوانی این است که قرائت این کتاب مقدس به صورت عادتی همیشگی در زندگی جوان مؤمن درآمده و همراه تدبر و درک محتوای آن  باشد، و نه یک بار خواندن و مجرد تلاوت بدون تفکر و تدبر در تعالیم آن! همچنین منظور از عجین شدن قرآن با خون و پوست و تمام وجود چنین تلاوت کننده ای، این است که قرآن در رفتار ظاهری و باطنی  جوان تأثیر می گذارد و موجب استقامت اعضا و جوارح و آرامش قلبی اش شده، و موعظه های پروردگار و نصایح قرآن در وجودش نهادینه می شود؛ و چنین اثر شگفت آوری به دلیل آلوده نبودن جوان به بسیاری از گناهان است که مانع از قبول حق می باشد؛ از این رو است که مشهور شده است: «الْعِلْمُ فِی الصِّغَرِ کَالنَّقْشِ فِی الْحَجَر»؛[۲] آموختن دانش در جوانی مانند نقش بر روی سنگ است. و قرآن در روز قیامت حافظ چنین فردی از مشکلات و گرفتاری های قیامت خواهد شد.[۳]
بنابر این، طلایی بودن این فرصت در جوانی به دلیل مستعد بودن و شادابی جوان است که در سن پیری چنین استعداد و قدرتی وجود ندارد و یا اندک است.

 

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۲، ص ۶۰۳، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۲]. کراجکی، محمد بن علی، کنز الفوائد، ج ۱، ص ۳۱۹،قم، دارالذخائر، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.

[۳]. سروی مازندرانی، محمد صالح بن احمد، شرح الکافی (الاصول و الروضه)، محقق، مصحح، شعرانی، ابو الحسن، ج ‏۱۱، ص ۲۲، تهران،  المکتبه الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۸۲ق.