ابن شهر آشوب گوید:
ابو مخنف از جلّودی روایت کرده است که حسین (ع) بر اعور سلمی و که با چهار هزار نفر مأمور شریعه بودند حمله کرد و اسب را وارد فرات کرد. چون اسب سر فرود آورد که آب بنوشد، امام (ع) فرمود: تو تشنه‌ای، من هم تشنه‌ام. به خدا قسم آب نخواهم خورد تا تو بنوشی. اسب چون سخن امام حسین (ع) را شنید، سرش را بلند کرد و آب ننوشید. گویا سخن امام را فهمید. حسین (ع) فرمود: بنوش، من هم خواهم نوشید. حسین دست دراز کرد و مشتی از آب را برداشت. سواره‌ای گفت: یا ابا عبدالله! با نوشیدن آب لذّت می‌بری در حالی که به حریم تو تاختند. آب را از دستش ریخت و به آن گروه حمله کرد و آنان را کنار زد، امّا خیمه سالم بود.
قال ابن شهر آشوب:
وَ رَوَى أَبُو مِخْنَفٍ عَنِ الْجَلُودِیِّ أَنَّ الْحُسَیْنَ حَمَلَ عَلَى الْأَعْوَرِ السُّلَمِیِّ وَ عَمْرِو بْنِ الْحَجَّاجِ الزُّبَیْدِیِّ، وَ کَانَا فِی أَرْبَعَهِ آلَافِ رَجُلٍ عَلَى الشَّرِیعَهِ وَ أَقْحَمَ الْفَرَسَ عَلَى الْفُرَاتِ فَلَمَّا أولع أَوْلَغَ الْفَرَسُ بِرَأْسِهِ لِیَشْرَبَ قَالَ (ع): أَنْتَ عَطْشَانٌ وَ أَنَا عَطْشَانٌ وَ اللَّهِ لَا أَذُوقُ الْمَاءَ حَتَّى تَشْرَبَ، فَلَمَّا سَمِعَ الْفَرَسُ کَلَامَ الْحُسَیْنِ شَالَ رَأْسَهُ وَ لَمْ یَشْرَبْ کَأَنَّهُ فَهِمَ الْکَلَامَ فَقَالَ الْحُسَیْنُ: اشْرَبْ فَأَنَا أَشْرَبُ، فَمَدَّ الْحُسَیْنُ یَدَهُ فَغَرَفَ مِنَ الْمَاءِ فَقَالَ فَارِسٌ: یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ تَتَلَذَّذُ بِشُرْبِ الْمَاءِ وَ قَدْ هُتِکَتْ حُرْمَتُکَ فَنَفَضَ، الْمَاءَ مِنْ یَدِهِ وَ حَمَلَ عَلَى الْقَوْمِ فَکَشَفَهُمْ فَإِذَا الْخَیْمَهُ سَالِمَهٌ.[۱]
[۱]– المناقب ۴: ۵۸، البحار ۴۵: ۵۱، الدّمعه السّابکه ۴: ۳۴۴، مقتل الحسین (ع) و مصرع اهل بیته: ۱۳۸، مقتل الحسین (ع) للمقرم: ۲۷۵٫
پاسخ دهید