اگر راه وصول به مقاصد دنیویّه سعی انسان باشد، آن هم باید از راه خدا بیاید، یعنی از راه توکّل بیاید، که بهترین طریق تحصیل عافیت، توکّل است و به جدّ و جهت نیست. پس برای انسان نخواهد ماند از فکر و غصّه و سعی در امور دنیا، الّا خسران و خزی! بالخصوص در اخبار وارده شده است: «هر کس صبح کند و اکبر همّش ]بزرگترین همّتش[ دنیا باشد، مبتلا می‌شود!»

بالجمله اگر در راه دوست از دنیا هم نگذشته‌ای، لا محاله در تحصیل دنیا راه راست برو، خسر الدّنیا و الآخرگی را بر خود نپسند و بگو:

به جدّ و جهد چو کاری نمی‌رود از پیش             به کردگار رها کرده به صالح خویش

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۶۶