سیّد بن طاووس گوید:
سر مطهّر امام را همراه زنان و اسیران حرکت دادند. نزدیک دمشق که رسیدند امّ کلثوم که جزو اسیران بود، نزد شمر رفت و گفت: خواسته‌ای دارم. گفت: چیست؟ گفت: وقتی ما را وارد شهر می‌کنی از دروازه‌ای وارد کن که تماشاگران کمتری باشند و بگو این سرها را هم از بین محمل‌ها کنار ببرند. بس که ما را در این حال تماشا کردند، خوار شدیم. در پاسخ خواسته‌اش، شمر از روی دشمنی و طغیان دستور داد سرها را بر نیزه‌ها وسط کجاوه‌ها قرار دهند و آنان را همان‌طور از میان تماشاچیان ببرند تا به دروازه‌ی دمشق رسیدند و در آستانه‌ی در مسجد جامع نگه داشته شدند؛ جایی که اسیران را نگه می‌داشتند.
قال السّیّد بن طاووس:
قَالَ الرَّاوِی: وَ سَارَ الْقَوْمُ بِرَأْسِ الْحُسَیْنِ (ع) وَ نِسَائِهِ وَ الْأَسْرَى مِنْ رْجَالِهِ فَلَمَّا قَرُبُوا مِنْ دِمَشْقَ دَنَتْ أُمُّ کُلْثُومٍ مِنْ شِمْرٍ وَ کَانَ مِنْ جُمْلَتِهِمْ فَقَالَتْ: لَهُ لِی إِلَیْکَ حَاجَهٌ.
فَقَالَ: مَا حَاجَتُکِ؟ قَالَتْ: إِذَا دَخَلْتَ بِنَا الْبَلَدَ فَاحْمِلْنَا فِی دَرْبٍ قَلِیلِ النَّظَّارَهِ وَ تَقَدَّمْ إِلَیْهِمْ أَنْ یُخْرِجُوا هَذِهِ الرُّءُوسَ مِنْ بَیْنِ الْمَحَامِلِ وَ یُنَحُّونَا عَنْهَا فَقَدْ خُزِینَا مِنْ کَثْرَهِ النَّظَرِ إِلَیْنَا وَ نَحْنُ فِی هَذِهِ الْحَالِ فَأَمَرَ فِی جَوَابِ سُؤَالِهَا أَنْ یُجْعَلَ الرُّءُوسُ عَلَى الرِّمَاحِ فِی أَوْسَاطِ الْمَحَامِلِ بَغْیاً مِنْهُ وَ کُفْراً وَ سَلَکَ بِهِمْ بَیْنَ النُّظَّارِ عَلَى تِلْکَ الصِّفَهِ حَتَّى أَتَى بِهِمْ بَابَ دِمَشْقَ فَوَقَفُوا عَلَى دَرَجِ بَابِ الْمَسْجِدِ الْجَامِعِ حَیْثُ یُقَامُ السَّبْیُ.[۱]
[۱]– اللهوف: ۲۱۰، مثیر الاحزان: ۹۷، تسلیه المجالس و زینه المجالس ۲: ۳۸۱، البحار ۴۵: ۱۲۷، العوالم ۱۷: ۴۲۷٫
پاسخ دهید