(۳۵)

آنچه بر بزرگداشت روزهای شریف تولّد ]ائمّه (ع)[ و خلافت ظاهری و روزهای گشایش کارشان دلالت می‌نماید، بر بزرگداشت روزهای وفات، شهادت و سختی و رنجشان به وسیله‌ی اظهار لابه و اندوه ]نیز[ دلالت می‌کند.

و دست کم این است که: روزهای مصیبت آن‌ها در نزد مؤمن، ناگوارتر از روزهای مصیبت خود و رنج هر که نزد او گرامی است باشد، تا با ایشان و در مرتبه‌ی ایشان باشد –چنانکه در این باره روایاتی رسیده است- خصوصاً در روز عاشورا که این روزی بزرگ نزد خداوند و ساکنان ملکوت آسمان‌ها و اهل عوالم روحانی است:

در بارگاه قدس که جال ملال نیست                  سرهای قدسیان هم بر زانوی غم است

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۳۵