راوندی از منهال بن عمرو نقل می‌کند:
به خدا من سر حسین (ع) را دیدم که می‌برند. من در دمشق بودم، پیشاپیش سر مردی سوره‌ی کهف می‌خواند تا آن‌که به آیه‌ی «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ …» رسید. خدا آن سر را به زبانی فصیح و روشن گویا کرد و گفت: شگفت‌تر از اصحاب کهف، کشتن من و بردنِ سر من است.
روی الرّاوندی:
عَنِ الْمِنْهَالِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ: أَنَا وَ اللَّهِ رَأَیْتُ رَأْسَ الْحُسَیْنِ (ع) حِینَ حُمِلَ وَ أَنَا بِدِمَشْقَ وَ بَیْنَ یَدَیْهِ رَجُلٌ یَقْرَأُ الْکَهْفَ حَتَّى بَلَغَ قَوْلَهُ «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً»[۱] فَأَنْطَقَ اللَّهُ الرَّأْسَ بِلِسَانٍ ذَرِبٍ[۲] ذَلِقٍ[۳] فَقَالَ: أَعْجَبُ مِنْ أَصْحَابِ الْکَهْفِ قَتْلِی وَ حَمْلِی.[۴]
[۱]– سوره الکهف: ۹٫
[۲]– الذّرب: الفصیح.
[۳]– الذّلق: البلیغ الفصیح.
[۴]– الخرائج و الجرائح ۲: ۵۵۷ ح ۱، الثّاقب فی المناقب: ۳۳۳ ح ۲ مع اختلاف فی الالفاظ، ملحقات الاحقاق ۱۱: ۴۵۲، البحار ۴۵: ۱۸۸، الدّمعه السّاکبه ۵: ۵۳، نور الابصار: ۱۳۵: اسعاف الرّاغبین (بهامش نور الابصار): ۱۹۶٫
پاسخ دهید