طبرانی با سند خویش نقل می‌کند:
چون امام سجّاد (ع) را وارد مجلس یزید کردند و سر را مقابل یزید نهادند، گریست و گفت: «سرانی را از مردانی می‌شکافیم که دوستان بودند. آنان نافرمانتر و ظالمتر بودند.» به خدا اگر من با تو بودم تو را نمی‌کشتم. امام سجّاد (ع) فرمود: چنین نیست. یزید گفت: چرا فرزند مادر؟ فرمود: «هیچ حادثه‌ای در زمین و در خود شما پیش نمی‌آید مگر آن‌که پیش از آفریدن زمین در کتاب تقدیر الهی ثبت بوده است.»
عبد الرّحمان بن حکم آن‌جا بود. شعری خواند با این مضمون که: نسل سمیه (مادر ابن زیاد) بی‌شمار است، امّا نسل دختر پیامبر از بین رفته است. یزید دست بر سینه‌ی عبد الرّحمان زد و گفت: خاموش باش.
قال الطّبرانیّ:
حدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ عَبْدِ الْعَزِیزِ، حدَّثَنَا الزُّبَیْرُ، حَدَّثَنِی محمّد بن حسین مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الْمَخْزُومِیُّ، قَالَ: لَمَّا أُدْخِلَ ثِقَلُ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (رَضِیَ اللهُ عَنْهُ) عَلَى یَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَهَ، وَ وُضِعَ رَأْسُهُ بَیْنَ یَدَیْهِ، بَکَى یَزِیدُ، وَ قَالَ:
نُفَلِّقُ هَامًا مِنْ رِجَالٍ أَحِبَّهٍ إِلَیْنَا وَهُمْ کَانُوا أَعَقَّ وَأَظْلَمَا
أَمَا وَاللهِ لَوْ کُنْتُ أَنَا صَاحِبَکَ مَا قَتَلْتُکَ أَبَدًا. قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ: لَیْسَ هَکَذَا، فَقَالَ: کَیْفَ یَا ابْنَ أُمِّ؟ فَقَالَ: «مَا أَصَابَ مِنْ مُصِیبَهٍ فِی الْأَرْضِ وَلَا فِی أَنْفُسِکُمْ إِلَّا فِی کِتَابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَهَا إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللهِ یَسِیرٌ» وَعِنْدَهُ عَبْدُ الرَّحْمَنِ ابْنُ أُمِّ الْحَکَمِ، فَقَالَ عَبْدُ الرَّحْمَنِ:
لَهَامٌ بِجَنْبِ الطَّفِّ أَدْنَى قَرَابَهً مِنِ ابْنِ زِیَادِ الْعَبْدِ ذِی النَّسَبِ الْوَغْلِ
سُمَیَّهُ أَمْسَى نَسْلُهَا عَدَدَ الْحَصَى وَبِنْتُ رَسُولِ اللهِ لَیْسَ لَهَا نَسْلُ
فَرَفَعَ یَزِیدُ یَدَهُ، فَضَرَبَ صَدْرَ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، وَقَالَ: اسْکُتْ.[۱]
[۱]– المعجم الکبیر ۳: ۱۶ ح ۲۸۴۸٫
پاسخ دهید