سیّد بن طاووس گوید:
آن‌گاه که سر امام حسین (ع) را مقابل او نهادند و زنان را پشت سرش نشاندند تا به سر نگاه نکنند. علیّ بن حسین (ع) دید. وی از آن پسر هرگز کله‌ی گوسفندی نخورد. امّا زینب، چون نگاهش به سر مطهّر افتاد، گریبان چاک زد و با صدایی دلخراش و سوزناک گفت: ای حسین! ای حبیب رسول خدا! ای پسر مکّه و منا! ای پسر فاطمه‌ی زهرا! سرور زنان جهان و دختر رسول الله!
راوی گوید: به خدا همه‌ی حاضران را به گریه انداخت. یزید ساکت بود. زنی از بنی هاشم که در خانه‌ی یزید بود، در ندبه بر حسین (ع) چنین می‌گفت: ای حسین! ای حبیب من! سرورم و سرور اهل بیت! ای پسر پیامبر! ای بهار میوه بیوه زنان و یتیمان! ای کشته‌ی اولاد حرامزدگان!… و همه‌ی شنوندگان را به گریه انداخت.
قال السّیّد بن طاووس:
ثُمَّ وَضَعَ رَأْسَ الْحُسَیْنِ (ع) بَیْنَ یَدَیْهِ وَ أَجْلَسَ النِّسَاءَ خَلْفَهُ لِئَلَّا یَنْظُرُونَ إِلَیْهِ فَرَآهُ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع) فَلَمْ یَأْکُلِ الرُّءُوسَ بَعْدَ ذَلِکَ أَبَداً.
وَ أَمَّا زَیْنَبُ، فَإِنَّهَا لَمَّا رَأَتْهُ أَهْوَتْ إِلَى جَیْبِهَا فَشَقَّتْهُ ثُمَّ نَادَتْ بِصَوْتٍ حَزِینٍ یُفْزِعُ الْقُلُوبَ: یَا حُسَیْنَاهْ یَا حَبِیبَ رَسُولِ اللَّهِ یَا ابْنَ مَکَّهَ وَ مِنًى، یَا ابْنَ فَاطِمَهَ الزَّهْرَاءِ سَیِّدَهِ النِّسَاءِ یَا ابْنَ بِنْتِ الْمُصْطَفَى.
قَالَ الرَّاوِی: فَأَبْکَتْ وَ اللَّهِ کُلَّ مَنْ کَانَ فِی الْمَجْلِسِ وَ یَزِیدُ عَلَیْهِ لَعَائِنُ اللَّهِ سَاکِتٌ.
ثُمَّ جَعَلَتِ امْرَأَهٌ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ کَانَتْ فِی دَارِ یَزِیدَ (لَعَنَهُ اللَّهُ) تَنْدُبُ عَلَى الْحُسَیْنِ (ع) وَ تُنَادِی: یَا حَبِیبَاهْ، یَا سَیِّدَ أَهْلِ بَیْتَاهْ، یَا ابْنَ مُحَمَّدَاهْ، یَا رَبِیعَ الْأَرَامِلِ وَ الْیَتَامَى، یَا قَتِیلَ أَوْلَادِ الْأَدْعِیَاءِ.
قَالَ الرَّاوِی: فَأَبْکَتْ کُلَّ مَنْ سَمِعَهَا.[۱]
[۱]– اللهوف: ۲۱۳٫
پاسخ دهید