کسی که عقیده دارد که مالکیّت همه چیز تماماً مخصوص خداست، چگونه بدون اجازه‌ی او در ملکش تصرّف می‌کند؟!

و چگونه انتظار تملّک چیزی را از غیر او دارد؟! و چگونه برای او سخت است که ملک ]و مال[ خدا را در عیالش ]خلقش[ مصرف نماید؟!

… کسی که اعتقاد دارد که نیرو و قوّت و عزّت و قدرت –همه‌اش- مخصوص خدا است، چگونه به احدی در مورد چیزی طمع می‌کند؟! و چگونه از کسی در امری می‌ترسد؟! چگونه غیر خداوند را ضرر رساننده و نفع رساننده می‌بیند؟! و چگونه با خواست خداوند –به جهت ملاحظه نمودن خلقش- مخالفت می‌کند؟!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۳۰

فصل دوم