مؤمن باید در اوّل روز و در اوّل شبش، در فکر نماز شب و تهجّدش و آماده کردن اسباب آن باشد…

از آن‌جا که حال آغاز شب در توفیق آخر شب مؤثّر است، کسی که طالب شب زنده‌داری است، باید در انجام خواب –طبق خشنودی خداوند متعال- بکوشد تا او را به آنچه مرضیّ اوست از آداب برخاستن و شب زنده‌داری، موفّق بدارد!

و از وظایف با اهمّیّت، این است که: هنگام خواب از نفسش –از ابتدای بیدار شدنش در شب گذشته تا کنون- به طور کامل حساب بکشد!…

 سپس بداند که خواب برادر مرگ است… پس هنگام خواب، وسائل مرگ کوچک را بردارد… و با طهارت، و در حال ذکر، بخواند! و به مهمترین آنچه را برای این حال از دعا و ذکر روایت شده، عمل کند؛ در حالی که روح و جان و قلب و بدنش را به خدا می‌سپارد؛ و با زبان حالش می‌گوید: «به سوی خدام می‌روم.»

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۶۴