آصف بن برخیا، بشر بود که گفت:

«أَنَا ءَاتِیکَ بِهِى قَبْلَ أَن یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ» ⁽ سوره ى نمل، آیه ى ۴۰٫⁾ من آن [ تخت بلقیس] را پیش از آن که چشم به هم بگذارى، براى تو مى آورم.

علماى سابق چه کرامات و مقاماتى داشتند، و چه  قدر به عبادات و تعبّدیّات موفّق بودند. آقا سیّدابوالحسن اصفهانى ـ رحمه اللّه ـ حتى در دوران ریاست و مرجعیّت و زعامت عامّه که در اقتدار و عظمت، شاه زمان بود چنان که آقا سیّدمحمّد ـ رحمه  اللّه ـ فرزند آیت اللّه  سیّدجمال گلپایگانى ـ رحمه اللّه ـ درباره ى ایشان سرود:

عِشْ یا أَبا حَسَنٍ عَلى رَغْمِ الْعِدى مَلِکَ الزَّمانِ وَ آیَهَ الرَّحْمانِ اى ابوالحسن، على رغم نظر دشمنان، هم چنان پادشاه زمانه و نشانه ى خداوند رحمان بزى. تا دوران پیرى که شاید بیش از هشتاد سال داشت، هنگامى که ما در مسجد کوفه در ایّام بیض ماه رجب اعتکاف مى  کردیم، ایشان در حجره  اى در همسایگى ما اعتکاف نموده و روزه  دار بود که به جهت پیرى و ضعف حال روزه  ى ایشان را افطار نمودند. ایشان تا آن سنّ و سال عمل اُمّ داوود⁽اقبال الاعمال، ص ۶۵۸؛ فضائل الاشهر الثلاثه، ص ۳۲٫⁾ را انجام مى داد، ولى ما در جوانى به آن موفّق نیستیم و محروم مى باشیم و حال دعا و اقبال به عبادت را نداریم.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد