«الحمد الله» یعنی جنس سپس –و آن، ستایش زیبائی اختیاری است- اختصاص به خداوند دارد. زیرا هر نیکی و زیبائی‌ای که یافت شود، آن اثری ...

امّا «حیاء» با شناخت جلال و جمال خداوند و جایگاه گذشت و رفتار بزرگوارانه و بسیار نعمت‌ها و راضی نشدن به نعمت کمتر برای بنده‌اش، ...

«تسمیه» [بسم الله گفتن] تنها به زبان آوردن نام خدا و گذراندن معنا بر دل نیست؛ بلکه متّصف شدن دل و جوراح، به پناه‌جوئی و ...

امّا اکتفا کردن [در استعاذه و پناه بردن به خدا] تنها به گفتار زبانی، جز اندک سود ندارد؛ بلکه گاهی بیهوده است و گاهی هم ...

امّا «قرائت». و پیش از آن، «استعاذه» و پناه بردن به خداوند شنوای دانا از شیطان رانده شده، مستحبّ است. و آن، پناه بردن به ...

[نمازگزار در هنگام قیام و حضور نزد خداوند باید] بداند که:راز و نهانش نزد پروردگار آشار است، از پنهانی‌هایش می‌داند چیزهائی را که خود او ...

باید از ایستادن بر دو پا، به ایستادن در جایگاه هراس و امید، پی ببرد؛ و از سر به زیر انداختن، به همراهی و لزوم ...

بدان که هر موجود بزرگ و با عظمتی را که خیال می‌کنی بزرگتر و عظیم‌تر از هر چیزی است، آن هم در کنار کبریای خداوند، ...

وقتی بنده این پادشاهی و سلطنت [عظیم و نامحدود خداوند] را با عقلش تصوّر نمود؛ سپس متوجّه خطر جنایات خود، و منزلت والای مناجات با ...

امّا «هیبت» و آن نیز از معرفت به صفات جلال به وجود می‌آید. هر که فهمید که قادر متعال کیست؛ و آنچه از بازخواست و ...

[بنده چگونه در قبال عظمت خداوند خود را ناچیز نبیند] با این‌که عظمت سلطه‌ی او بر خلقت آسمان‌ها و زمین‌ها و بزرگی قدرتش را بر ...

بنده وقتی بزرگی سلطه‌ی خداوند و گستردگی ملکش و جلالت قدرتش را شناخت، و دانست که [موجود] ممکن، هیچ و عدم است، و [دانست که] ...

تفهّم [در نماز] یعنی این‌که: از هر قول و فعلی، مقصود و معنی شایسته‌ی آن را به روشنی بفهمد؛ زیرا نماز معجونی خدائی است که ...

امّا «تعظیم» و بزرگداشت؛ و آن از احوال دل است که خاکساری و فروتنی و شکستگی [بنده را] برای خدای بزرگ به جا می‌گذارد؛ و ...