بی شک، آنچه از قرآن بر می آِید این است که  هدایت کار خداست. چنانچه در آیه ۵۶ سوره مبارکه قصص، خطاب به پیامبر صلی الله علیه وآله بیان شده است: قطعاً تو نمی‏توانی هر که را دوست داشتی هدایت کنی. بلکه خدا هر که را بخواهد هدایت می‏کند.

بنابرین درست است که متن آیه شریفه، هادی را منحصر در خداوند متعال در نظر گرفته است؛ اما در عین حال به انبیاء و ائمه نیز نسبت داده می‏شود[۱].
توضیح: اگر درباره شخصی بگوییم رسول اکرم صلی الله علیه وآله یا امام صادق علیه السلام او را هدایت کرده‏اند؛ معنایش این نیست که خدا او را هدایت نکرده است. بلکه، معنایش این است که خدا به واسطه رسول اکرم صلی الله علیه وآله و ائمه اطهارعلیهم السلام به اجازه و خواست خویش او را هدایت کرده است.
همچنان در آیه مبارکه ۲۴ سوره توبه خداوند متعال بیان می‌کند: ما از آنان، پیشوایانی قرار دادیم که  وقتی صبر کردند، به امر ما [دیگران را ] هدایت می‏کنند[۲].
بنابرین در هر صورت، تمام هدایت‏ها و راهنمائی‏ها به خدا منتهی می‏گردد. چنانچه، هر روز چند بار در نماز خویش، آن را از خدای خواهیم: «اهدناالصراط المستقیم»؛ ولی در عین حال برای دست‏یابی به آن، به رسول اکرم و ائمه اطهارعلیهم السلام هم متوسّل می‏شویم.

– [۱]  « انک لاتهدی من احببت ولکن اللَّه یهدی من شاءً »: سوره قصص، آیه ۵۶

–[۲]  « وجعلنا منهم ائمّه یهدون بامرنا لمّا صبروا؛ » سوره سجده، آیه ۲۴