باید برخاستن بنده برای تهجّد و شب زنده‌داری، از روی شوق باشد!

 در این صورت، به اندک راضی نمی‌شود. و بهتر این است که آن را همان اندازه‌ای که کتاب خداوند به پیامبر گرامی‌اش و آن گروه از مؤمنانی که با ایشان بوده‌اند بیان کرده، قرار دهد.

و اگر به جهت عذری عمومی یا خصوصی به این اندازه موفّق نشد، پس ناجار باید در زمستان چهار یا پنج ساعت، و در تابستان سه یا دو ساعت باشد.

و اگر توانست، به هنگام نیمه شب –که مخصوص اهل خلوت است[۱]– برخیزد، تا چهار رکعت نماز شب را گزارده و در ساعت اوّل از نیمه‌ی دوم، مهمّاتش را از خداوند بخواهد! آن‌گاه اگر غلبه نمود، ساعتی بخوابد، سپس برای اتمام وظیفه‌اش و عبادتش، دوباره برخیزد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۶۵

[۱]– منظور، ابتدای نیمه شب شرعی است که دارای فضیلت خاصّی است.