هم چنین در روایت است که:

« لِلصّائِمِ فَرْحَتانِ: فَرْحَهٌ عِنْدَ إِفْطارِهِ، وَ فَرْحَهٌ عِنْدَ لِقاءِ رَبِّهِ. »

روزه دار دو خوشحالى دارد:یکى هنگام افطار، و دیگرى هنگام دیدار پروردگار.کافى، ج ۴، ص ۶۵؛ من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۷۶؛ وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۹۷؛ بحار الانوار، ج ۹۳، ص ۳۸۰٫ البتّه این در صورتى است که در فطور و سحرى، نخوردن در روز را تدارک نکند.

دوازده روز از رمضان گذشته بود، روزه  دارى در مسجد کوفه مى گفت: تا به حال گرسنه نشده  ام، صوم هم براى او جوع آور نیست! با این که بعضى طالب چلومرغ و غذاهاى لذیذند.

درباره ى مقدار خوردن در روایات آمده است:« وقتى که گرسنه شدى، بخور. » مستدرک الوسائل، ج ۱، ص ۲۸۴؛ ج ۱۶، ص ۴۶۶؛ بحار الانوار، ج ۵۶، ص ۲۶۰؛ فقه الرضا، ص ۳۴۰: « إِذا جُعْتَ فَکُلْ. » اگر انسان گرسنه باشد، نان خالى هم براى او لذیذ است، لذّت طعام را صائمین مى دانند.منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد