ابن قولویه با سند خود از ابی عماره‌ی شاعر نقل می‌کند:
امام صادق (ع) به من فرمود: ای ابا عماره! درباره‌ی امام حسین (ع) برایم شعر بخوان. خواندم و گریست. باز هم خواندم و گریست. به خدا هر چه می‌خواندم می‌گریست تا آن‌جا که صدای گریه را از خانه شنیدم. به من فرمود: ای ابا عماره! هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بخواند و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت برای اوست. هر کس درباره‌ی حسین شعر بخواند و چهل نفر را بگریاند، بهشت برای اوست. هر کس درباره‌ی حسین شعر بخواند و سی نفر را بگریاند، بهشت برای اوست. هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بخواند و بیست نفر را بگریاند، بهشت برای اوست. هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بخواند و ده نفر را بگریاند، بهشت برای اوست و هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بگوید و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست و هر کس درباره‌ی حسین (ع) شعر بگوید و خودش بگرید، بهشت برای اوست و هر که برای حسین (ع) شعر بخواند و حالت گریه به خود بگیرد، بهشت برای اوست.
قال ابن قولویه:
حَدَّثَنِی أَبُو الْعَبَّاسِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ، عَنِ الحسین الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی عُثْمَانَ، عَنْ الحسین حَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی الْمُغِیرَهِ، عَنْ أَبِی عُمَارَهَ الْمُنْشِدِ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: قَالَ لِی یَا بَا عُمَارَهَ أَنْشِدْنِی فِی الْحُسَیْنِ (ع)، قَالَ: فَأَنْشَدْتُهُ، فَبَکَى، ثُمَّ أَنْشَدْتُهُ فَبَکَى، ثُمَّ أَنْشَدْتُهُ فَبَکَى، قَالَ: فَوَ اللَّهِ مَا زِلْتُ أُنْشِدُهُ وَ یَبْکِی حَتَّى سَمِعْتُ الْبُکَاءَ مِنَ الدَّارِ.
فَقَالَ لِی: یَا أَبَا عُمَارَهَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ (ع) شِعْراً فَأَبْکَى خَمْسِینَ فَلَهُ الْجَنَّهُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى أَرْبَعِینَ فَلَهُ الْجَنَّهُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى ثَلَاثِینَ فَلَهُ الْجَنَّهُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى عِشْرِینَ فَلَهُ الْجَنَّهُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى عَشَرَهً فَلَهُ الْجَنَّهُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَى وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّهُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ (ع) شِعْراً فَبَکَى فَلَهُ الْجَنَّهُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَتَبَاکَى فَلَهُ الْجَنَّهُ.[۱]
[۱]– کامل الزّیارات: ۲۰۸ ح ۲۹۷، الامالی للصّدوق: ۱۲۱ ح ۶، ثواب الاعمال: ۱۹۱ ح ۲، البحار ۴۴: ۲۸۸ ح ۱۵٫
پاسخ دهید