استاد ما، مرحوم میرزاى نایینى، پیش از شروع درس مدّت مدیدى مشغول ذکر مى شدند. شاگردان حدس مى زدند که سوره ى یسآ مى خواند. در اواخر عمرش مقدّمه ى درس و اشتغال به ذکر از درس زیادتر مى شد! اهل علم و شاگردان منتظر شروع درس بودند و ایشان مشغول ذکر و دعاى مقدّمه ى درس به طورى که گویى هیچ کس در اطراف او نیست. حتّى آقاى خویى ـ رحمه اللّه ـ به من گفتند: به استاد بگوییم که این کارها را در خانه و در وقت خلوت انجام بدهند. گویا آقاى خویى سختشان مى آمد که شخصى با این حالت خضوع و خشوع در اجتماع بتواند حالت توجّه به خدا داشته و هیچ نظر به کسى نداشته باشد.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد