ابن قولویه با سند خویش از زراره نقل می‌کند که امام صادق (ع) به من فرمود:
ای زراره! آسمان چهل روز بر حسین (ع) خون گریه کرد، زمین هم چهل روز سیاه گریه کرد، خورشید چهل روز با کسوف و سرخی گریست، کوه‌ها متلاشی و پراکنده شدند، دریاها شکافتند، فرشتگان چهل روز بر حسین (ع) گریستند، هیچ یک از زنان ما خضاب و روغن نزد و سرمه نکشید و شانه نزد تا آن‌که سر ابن زیاد پیش ما آمد. پیوسته پس از او در گریه بودیم. جدّم هر گاه از او یاد می‌کرد می‌گریست، به حدّی که محاسنش از اشک چشمانش خیس می‌شد و از گریه‌ی او دیگران نیز گریه می‌کردند. فرشتگانی که کنار قبر او هستند گریه می‌کنند و از گریه‌ی آنان همه‌ی فرشتگانی که در هوا و آسمانند می‌گریند. وقتی حسین (ع) جان داد، جهنّم چنان ناله کرد که از صدای آن نزدیک بود زمین بشکافد. وقتی ابن زیاد و یزید جان دادند، جهنّم چنان خروشید که اگر خداوند به وسیله‌ی نگهبانان آن، دوزخ را کنترل نکرده بود، شعله‌اش همه‌ی زمینیان را می‌سوزاند و اگر اجازه به آنان داده می‌شد، همه چیز را می‌بلعید، لیکن مأمور بود و به بند کشیده شده بود. بارها بر نگهبانان طغیان کرد تا آن‌که جبرئیل آمد و با بال خود بر آن زد تا آرام شد. دوزخ هم بر حسین (ع) گریه و ناله می‌کند و بر قاتل او شعله‌ور است. اگر حجّت‌های الهی بر روی زمین نبودند، زمین واژگون می‌شد و همه را زیر و رو می‌کرد. زلزله‌ها جز هنگام نزدیک شدن قیامت افزایش نمی‌یابد.
هیچ چشمی و هیچ قطره‌ای از نظر خدا محبوب‌تر از چشمی که بر او بگرید نیست و هیچ گریانی که بر او می‌گرید نیست جز آن‌که عنایت فاطمه (ع) و رسول خدا (ص) را نسبت به خود جلب می‌کند و حقّ ما را ادا می‌کند. هر که در روز قیامت محشور می‌شود گریان است، جز گریه‌کنندگان بر جدّم حسین (ع) که با دیدگانی روشن و بشارت و سروری که در چهره‌شان هویداست محشور می‌شوند. مردم در نگرانی‌اند و آنان آسوده، مردم درگیر حسابند و آنان هم‌سخن حسین (ع) در سایه‌ی عرش الهی که بیمی از حساب سختِ آن روز ندارند. به آنان گفته می‌شود: وارد بهشت شوید، ولی وارد نمی‌شوند و هم‌صحبتی با آن حضرت را ترجیح می‌دهند، حوریان پیغام می‌فرستند که ما همراه غلامان جاودان مشتاق شماییم. آنان به خاطر سرور و کرامتی که در آن مجلس و در محضر امام حسین (ع) می‌بینند، سر بلند نمی‌کنند. و امّا دشمنانشان، عدّه‌ای را از موهای جلو سر گرفته به سوی دوزخ می‌کشند. برخی می‌گویند: ما شفیع و دوست و پشتیبان نداریم. آنان جایگاه ایشان را می‌بینند و نمی‌توانند به آنان نزدیک شوند و به آنان نمی‌رسند. فرشتگان از همسران و خادمانشان برای آنان پیغام می‌برند که چه کرامتی یافته‌اند. می‌گویند: اگر خدا بخواهد پیش شما می‌آییم. فرشتگان پیغام آنان را به ایشان می‌رسانند. شوقشان از دریافت این خبر و برخورداری از کرامت و هم‌جواری با حسین (ع) بیشتر می‌شود، می‌گویند: خدا را شکر که ما را از هراس بزرگ و ترس‌های قیامت ایمن داشت و از آنچه می‌ترسیدیم نجاتمان داد. مرکب‌های راهوار را می‌آورند، بر روی آن‌ها قرار می‌گیرند. در حالی که ثنای الهی و شکر خداوند و درود بر پیامبر و آل او را بر زبان دارند، به منازلشان می‌روند.
قال ابن قولویه:
حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْیَرِیُّ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ الْبَصْرِیِّ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْأَصَمِّ، عَنْ أَبِی یَعْقُوبَ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ زُرَارَهَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): یَا زُرَارَهُ! إِنَّ السَّمَاءَ بَکَتْ عَلَى الْحُسَیْنِ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالدَّمِ وَ إِنَّ الْأَرْضَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالسَّوَادِ وَ إِنَّ الشَّمْسَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالْکُسُوفِ وَ الْحُمْرَهِ وَ إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَهَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً عَلَى الْحُسَیْنِ (ع) وَ مَا اخْتَضَبَتْ مِنَّا امْرَأَهٌ وَ لَا ادَّهَنَتْ وَ لَا اکْتَحَلَتْ وَ لَا رَجَّلَتْ حَتَّى أَتَانَا رَأْسُ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ وَ مَا زِلْنَا فِی عَبْرَهٍ بَعْدَهُ وَ کَانَ جَدِّی إِذَا ذَکَرَهُ بَکَى حَتَّى تَمْلَأَ عَیْنَاهُ لِحْیَتَهُ وَ حَتَّى یَبْکِیَ لِبُکَائِهِ رَحْمَهً لَهُ مَنْ رَآهُ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَهَ الَّذِینَ عِنْدَ قَبْرِهِ لَیَبْکُونَ فَیَبْکِی لِبُکَائِهِمْ کُلُّ مَنْ فِی الْهَوَاءِ وَ السَّمَاءِ مِنَ الْمَلَائِکَهِ وَ لَقَدْ خَرَجَتْ نَفْسُهُ (ع) فَزَفَرَتْ جَهَنَّمُ زَفْرَهً کَادَتِ الْأَرْضُ تَنْشَقُّ لِزَفْرَتِهَا وَ لَقَدْ خَرَجَتْ نَفْسُ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ وَ یَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَهَ فَشَهَقَتْ جَهَنَّمُ شَهْقَهً لَوْ لَا أَنَّ اللَّهَ حَبَسَهَا بِخُزَّانِهَا لَأَحْرَقَتْ مَنْ عَلَى ظَهْرِ الْأَرْضِ مِنْ فَوْرِهَا وَ لَوْ یُؤْذَنُ لَهَا مَا بَقِیَ شَیْءٌ إِلَّا ابْتَلَعَتْهُ وَ لَکِنَّهَا مَأْمُورَهٌ مَصْفُودَهٌ- وَ لَقَدْ عَتَتْ عَلَى الْخُزَّانِ غَیْرَ مَرَّهٍ حَتَّى أَتَاهَا جَبْرَئِیلُ فَضَرَبَهَا بِجَنَاحِهِ فَسَکَنَتْ وَ إِنَّهَا لَتَبْکِیهِ وَ تَنْدُبُهُ وَ إِنَّهَا لَتَتَلَظَّى عَلَى قَاتِلِهِ وَ لَوْ لَا مَنْ عَلَى الْأَرْضِ مِنْ حُجَجِ اللَّهِ لَنَقَضَتِ الْأَرْضَ وَ أَکْفَأَتْ بِمَا عَلَیْهَا وَ مَا تَکْثُرُ الزَّلَازِلُ إِلَّا عِنْدَ اقْتِرَابِ السَّاعَهِ وَ مَا مِنْ عَیْنٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ وَ لَا عَبْرَهٍ مِنْ عَیْنٍ بَکَتْ وَ دَمَعَتْ عَلَیْهِ وَ مَا مِنْ بَاکٍ یَبْکِیهِ إِلَّا وَ قَدْ وَصَلَ فَاطِمَهَ (ع) وَ أَسْعَدَهَا عَلَیْهِ وَ وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ وَ أَدَّى حَقَّنَا وَ مَا مِنْ عَبْدٍ یُحْشَرُ إِلَّا وَ عَیْنَاهُ بَاکِیَهٌ إِلَّا الْبَاکِینَ عَلَى جَدِّیَ الْحُسَیْنِ (ع) فَإِنَّهُ یُحْشَرُ وَ عَیْنُهُ قَرِیرَهٌ وَ الْبِشَارَهُ تِلْقَاهُ وَ السُّرُورُ بَیِّنٌ عَلَى وَجْهِهِ وَ الْخَلْقُ فِی الْفَزَعِ وَ هُمْ آمِنُونَ وَ الْخَلْقُ یُعْرَضُونَ وَ هُمْ حُدَّاثُ الْحُسَیْنِ (ع) تَحْتَ الْعَرْشِ وَ فِی ظِلِّ الْعَرْشِ لَا یَخَافُونَ سُوءَ یَوْمِ الْحِسَابِ یُقَالُ لَهُمُ: ادْخُلُوا الْجَنَّهَ فَیَأْبَوْنَوَ یَخْتَارُونَ حدیثه و مجلسه مَجْلِسَهُ وَ حَدِیثَهُ وَ إِنَّ الْحُورَ لَتُرْسِلُ إِلَیْهِمْ: أَنَّا قَدِ اشْتَقْنَاکُمْ مَعَ الْوِلْدَانِ الْمُخَلَّدِینَ، فَمَا یَرْفَعُونَ رُءُوسَهُمْ إِلَیْهِمْ لِمَا یَرَوْنَ فِی مَجْلِسِهِمْ مِنَ السُّرُورِ وَ الْکَرَامَهِ وَ إِنَّ أَعْدَاءَهُمْ مِنْ بَیْنِ مَسْحُوبٍ بِنَاصِیَتِهِ إِلَى النَّارِ وَ مِنْ قَائِلٍ: فَما لَنا مِنْ شافِعِینَ وَ لا صَدِیقٍ حَمِیمٍ وَ إِنَّهُمْ لَیَرَوْنَ مَنْزِلَهُمْ وَ مَا یَقْدِرُونَ أَنْ یَدْنُوا إِلَیْهِمْ وَ لَا یَصِلُونَ إِلَیْهِمْ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَهَ لَتَأْتِیهِمْ بِالرِّسَالَهِ مِنْ أَزْوَاجِهِمْ وَ مِنْ خُدَّامِهِمْ عَلَى مَا أُعْطُوا مِنَ الْکَرَامَهِ فَیَقُولُونَ نَأْتِیکُمْ إِنْ شَاءَ اللَّهُ فَیَرْجِعُونَ إِلَى أَزْوَاجِهِمْ بِمَقَالاتِهِمْ فَیَزْدَادُونَ إِلَیْهِمْ شَوْقاً إِذَا هُمْ خَبَّرُوهُمْ بِمَا هُمْ فِیهِ مِنَ الْکَرَامَهِ وَ قُرْبِهِمْ مِنَ الْحُسَیْنِ (ع) فَیَقُولُونَ: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی کَفَانَا الْفَزَعَ الْأَکْبَرَ وَ أَهْوَالَ الْقِیَامَهِ وَ نَجَّانَا مِمَّا کُنَّا نَخَافُ وَ یُؤْتَوْنَ بِالْمَرَاکِبِ وَ الرِّحَالِ عَلَى النَّجَائِبِ فَیَسْتَوُونَ عَلَیْهَا وَ هُمْ فِی الثَّنَاءِ عَلَى اللَّهِ وَ الْحَمْدِ لِلَّهِ وَ الصَّلَاهِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ حَتَّى یَنْتَهُوا إِلَى مَنَازِلِهِمْ.[۱]
[۱]– کامل الزّیارات: ۱۶۷ ح ۲۱۹، عنه البحار ۴۵: ۲۰۶ ح ۱۳، مستدرک الوسائل ۱۰: ۳۱۳ ح ۶ الی قوله: من السّرور و الکرامه.
پاسخ دهید