شیخ طوسی با سند خویش از حسین بن ابی‌فاخته نقل می‌کند:
من و ابو سلمه سراج و یونس بن یعقوب و فضیل بن یسار در خدمت امام صادق (ع) بودیم. عرض کردم: فدایت شوم! من در مجالس اینان حاضر می‌شوم و در دلم به یاد شما می‌افتم. چه بگویم؟ حضرت فرمود: وقتی در مجالس آنان حضور می‌یابی بگو «خدایا! به ما آسایش و شادی بنمایان»، آنچه را می‌خواهی بدان می‌رسی. گفتم: فدایت شوم! یاد حسین بن علی (ع) می‌افتم، هنگام یاد او چه بگویم؟ فرمود: سه بار بگو «صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ.» آن‌گاه رو به ما کرد و فرمود: چون ابا عبدالله الحسین (ع) شهید شد، آسمان‌ها و زمین‌های هفت‌گانه و آنچه در آن‌ها و بین آن‌هاست و هر که در بهشت و جهنّم جابجا می‌شود و آنچه دیده می‌شود و دیده نمی‌شود همه بر او گریه کردند، مگر سه چیز که بر او گریه نکرده‌اند. پرسیدم: فدایت شوم آن سه چیز که بر او گریه نکرده‌اند چیستند؟ فرمود: بصره، دمشق و آلِ حکم بن عاص.
قال الطّوسیّ:
حَدَّثَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ الْوَلِیدِ (ره)، قَالَ: حَدَّثَنِی أَبِی، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی فَاخِتَهَ، قَالَ: کُنْتُ أَنَا وَ أَبُو سَلَمَهَ السَّرَّاجُ وَ یُونُسُ بْنُ یَعْقُوبَ وَ الْفُضَیْلُ بْنُ یَسَارٍ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (ع) فَقُلْتُ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، إِنِّی أَحْضُرُ مَجَالِسَ هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ، فَأُذَکِّرُکُمْ فِی نَفْسِی، فَأَیَّ شَیْءٍ أَقُولُ؟
فَقَالَ: یَا حُسَیْنُ، إِذَا حَضَرْتَ مَجَالِسَهُمْ فَقُل: «اللَّهُمَّ أَرِنَا الرَّخَاءَ وَ السُّرُور» فَإِنَّکَ تَأْتِی عَلَى مَا تُرِیدُ.
قَالَ: فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، إِنِّی أَذْکُرُ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (ع) فَأَیَّ شَیْءٍ أَقُولُ إِذَا ذَکَرْتُهُ؟
فَقَالَ: قُلْ: «صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ» تُکَرِّرُهَا ثَلَاثاً.
ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَیْنَا وَ قَالَ: إِنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنَ (ع) لَمَّا قُتِلَ بَکَتْ عَلَیْهِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ السَّبْعُ، وَ مَا فِیهِنَّ وَ مَا بَیْنَهُنَّ، وَ مَنْ یَتَقَلَّبُ فِی الْجَنَّهِ وَ النَّارِ، وَ مَا یُرَى وَ مَا لَا یُرَى، إِلَّا ثَلَاثَهَ أَشْیَاءَ، فَإِنَّهَا لَمْ تَبْکِ عَلَیْهِ.
فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَا هَذِهِ الثَّلَاثَهُ أَشْیَاءَ الَّتِی لَمْ تَبْکِ عَلَیْهِ؟
فَقَالَ: الْبَصْرَهُ، وَ دِمَشْقُ، وَ آلُ الْحَکَمِ بْنِ أَبِی الْعَاصِ.[۱]
[۱]– الامالی: ۵۴ ح ۷۳، کامل الزّیارات: ۱۶۷ ح ۲۱۸ و فیه ذیل الحدیث، عنه البحار ۴۵: ۲۰۶ ح ۱۲ و فیها «آل عثمان بن عفان».
پاسخ دهید