امّا خوراک از جهت کیف: اوّلاً تمام جدّش در تطهیر طعامش از حرام و شبهات بوده؛ و از آجیل‌خوری و خوردن اشیاء لذیذه، یک مقدار نفس را منع نماید. در این مسأله، بهترش این است که لِلَّذّه نخورد بلکه لِلقُوَّه بخورد… و از افراط و تفریط در صرف لُحوم ]گوشت‌ها[ اجتناب نماید.

و آنچه میزان عدالت است این است که: ترک را از سه روز نگذراند؛ و صرف را شبانه‌روزی دو دفعه نکند…

و امّا کمّاً میزان وسطش این است که: نه آن‌قدر نخورد که از ضعف و گرسنگی، خاطرش پریشان بشود؛ و نه آن‌قدر بخورد که سنگینی طعام را بفهمد! و میزان این را هم حکمای اخلاق چنین گفته‌اند: بعد از اشتهای کامل بخورد؛ و قبل از سیری دست بکشد. و اگر مبتدی در اوّل اَمر یک مقدار طرف جوع ]گرسنگی[ را تقدیم نماید، ظاهراً بهتر است؛ لا سیّما اگر روزه باشد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۶۹