انسان با توجّه به صفات و استعدادهای خاص خود که منحصر به فرد است، راه به سوی خدا را با سرعت و دقّت بیشتر می‎تواند طی کند. به این صفات منحصر به فرد اصطلاحاً «کلید شخصیّت» می‎گویند، که با شکوفایی این صفات و پیدا کردن کلید شخصیّت، قفل جان آدمی باز می‎شود و به سوی خدای خود پرواز می‎کند.

اولاً احمد آقا بسیار انسان کتومی بود، یعنی از حالات درونی خود چیزی نمی‎گفت. او که در درجات بالای عرفان و معرفت قرار داشت مانند ساده‎ترین مردم رفتار می‎کرد تاهیچ کس از درون او مطلع نشود.

ویژگی دیگر او همّت بالا و پشتکار در مسیر خدا بود. او یک بار به ندای توحیدی لبیک گفت و تا آخر عمر در این راه استقامت کرد.

خداوند در آیه‎ی ۱۳ سوره‎ی احقاف می‎فرماید: «به درستی که کسانی که بگویند به پروردگار ایمان آوردیم و استقامت داشته باشند پس برای آن‎ها هیچ ترس و اندوهی نیست.»

ایمان احمد آقا مقطعی نبود. وقتی تصمیم می‎گرفت مردانه همّت می‎کرد و کار را به سرانجام می‎رساند. نمونه‎ی این فعّالیّت در نماز جمعه بچّه‎ها و برگزاری دعای ندبه و … قابل مشاهده است.

او در کارهای مسجد خالصانه برای خدا زحمت کشید و با همّتی وصف ناشدنی تلاش کرد.

از دیگر ویژگی‎های ایشان سیر علمی و مطالعات ایشان بود. احمد آقا با نظم خاصی مشغول مطالعه می‎شد و هیچ‎گاه از مطالعه غافل نشد. به یکی از دوستان گفته بود: من حداقل روزی یک ساعت برنامه‎ی مطالعه‎ی جانبی دارم.

احمد آقا مخاطب شناسی را سرلوحه‎ی کارهای خودش در مسجد قرار داده بود. او در کنار بچّه‎های کوچک‎تر مانند خود آن‎ها می‎شد. در مواجه با بچّه‎های شلوغ و مشکل‎ساز بسیار صبور بود و …

منبع: کتاب «عارفانه» – شهید احمدعلی نیّری، انتشارات شهید ابراهیم هادی، چاپ ۱۳۹۲؛ ص ۱۰۶ و ۱۰۷ و ۱۰۸٫