ابن قولویه با سند خود از امام صادق (ع) روایت می‌کند که فرمود:
گریه و بی‌تابی برای بنده در هر مصیبتی مکروه است، مگر گریه و ناله بر حسین بن علی (ع) که پاداش دارد.
برقی نیز از امام صادق (ع) روایت کرده است: هر کس که ما نزد او یاد شویم و چشمانش اشک‌آلود شود، هر چند به قدر بال مگس، خداوند گناهانش را می‌آمرزد، هر چند به اندازه‌ی کف‌های دریا باشد.
قال ابن قولویه:
حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ، اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْجَامُورَانِیِّ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَهَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ:
إِنَّ الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ مَکْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِی کُلِّ مَا جَزِعَ- مَا خَلَا الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍ(ع) فَإِنَّهُ فِیهِ مَأْجُورٌ.[۱]
و روی البرقیّ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ یَزِیدَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: مَنْ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَیْنَاهُ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ الذُّبَابِ غَفَرَ اللَّهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ کَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ.[۲]
[۱]– کامل الزّیارات: ۲۰۱ ح ۲۸۶، البحار ۴۴: ۲۹۱ و مثله فی الامالی: ۱۶۱ ح ۲۶۸، البحار ۴۵: ۳۱۳ ح ۱۴، وسائل الشّیعه ۲: ۹۲۳ ح ۹٫
[۲]– المحاسن ۱: ۱۳۶ ح ۱۷۴، تسلیه المجالس و زینه المجالس ۱: ۶۶، البحار ۴۴: ۲۸۹ ح ۳۰، العوالم ۱۷: ۵۲۷ ح ۶٫
پاسخ دهید