امّا آنچه در فضیلت نماز شب و تهجّد رسیده، بسیار است. و گمان من آن است که اگر کسی در این روایات فکر نماید و به آن‌ها ایمان داشته باشد –ولو به کمترین درجات ایمان- و از جسم سالمی برخوردار باشد، لذّت خواب، چنین کسی را از نماز شب باز نمی‌دارد، و او راضی نمی‌شود خود را از این همه فضیلت، محروم نماید و به پستی و ضرر و خسارت و رذائل دیگر –که نتیجه‌ی ترک نماز شب است- آلوده نماید!

چگونه شخص عاقل راضی می‌شود که به خاطر یک ساعت خواب در شب، مقامش از امامت جماعت برای فرشتگان پاک، تنزّل کند، تا آن‌جا که محلّ بول شیطان شود، بلکه بالاتر از امامت برای فرشتگان، شرافت مناجات با خداوند ملک جبّار و لذّت انس با او و لذّت درخشش نور او و کرامت همنشینی با او را به خاطر استراحت چند ساعت از شب، از دست بدهد و مرداری در شب و تنبلی در روز گردد؟!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۷۶