آنچه مهمتر است، اجتماع و اتّحاد دل‌ها است. پس کسی که به نماز جماعت و با گروهی که دل‌هایشان در راه خدا گرد آمده، موفّق شد، باید از کرم خداوند، به هر آنچه در فضیلت جماعت آمده است، وادار باشد!

و کسی که اجتماعش با گروهی است که میانشان دشمنی و حسدورزی است، و امید دارد که خداوند او را به این پاداش‌هائی که در روایات برای نماز جماعت آمده جزا بدهد، او مغرور است؛ و امیدش امید نیست، بلکه آرزو و غرور و فریب است!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۶۸