خرما، شیر، ماست و زیت⁽ روغن زیتون⁾ جامع بین غذا و دوا است. هم دواست و هم غذا.

در بسیارى از موارد انسان به غذایى میل دارد، ولى مظنون است که مضرّ و موجب مرض و یا مبطى ء⁽بهبودى از بیمارى را به تأخیر بیندازد.⁾ است.

اخلال در نظم خوردن غذا و هضم آن، و نیز اخلال در نظم خواب و دیگر کارها، موجب تأخیر تأثیر در آن هاست؛ لذا درباره ى رسول اللّه ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ آمده است:

« کانَ إِدامُهُ الْجُوعَ. »  جوع و گرسنگى خوراک و غذاى او بود. نهج البلاغه، ص۲۲۷؛ بحار الانوار، ج۱۴، ص۲۳۸؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج۹، ص۲۲۹؛ مکارم  الاخلاق، ص۸٫

امتحان شده و مجرّب است در وقت افطار، نان و چاى براى صائم از طیّباتى که دیگران مى خورند، بیشتر لذت دارد. آرى، قرآن و عترت ـ علیهم  السّلام ـ دنیاى ما را نیز تأمین کرده اند.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد