چه موقع انسان در برابر ولیّ خود به زانو در می‌آید؟ وقتی که ستاره بشود. این ستاره شدن وظیفه‌ی منتظر است. منتظر باید نور بشود، باید آسمانی بشود، باید بر زمین دل‌ها بتابد و این نمی‌شود مگر با توبه. اگر کسی انتظار آمدن امام زمان (عجّل الله فرجه) را دارد، باید دائماً کارهای زشت خود را آن‌چنان قبیح بداند که بسوزد و دامن پدر خود را بگیرد «یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا» و وقتی پاک شدن دیگر زمینی نیست و کوکب آسمانی می‌شود و در برابر ولی خدا، عبد صالح خدا تکبّر ندارد و آن‌جا دیگر در چاه نمی‌اندازد. این خضوع، خضوع فطری است و به زانو در آمده و این آستانه را آستانه‌ی خدا می‌داند.

کاری که ما هنگام ورود به حرم‌ها انجام می‌دهیم که آستانه را می‌بوسیم، این آستانه‌ی خدا است و بوسیدن دارد. این‌ها هم به همان حالت در آمدند. این سختی‌ها از یک طرف و کرم حضرت یوسف (علیه السّلام) از طرف دیگر، برادران را به انتظار واقعی وا داشت و وقتی یوسف (علیه السّلام) را شناختند به زانو در آمدند. «إِنِّی رَأَیْتُ أَحَدَ عَشَرَ کَوْکَباً وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ رَأَیْتُهُمْ لی‏ ساجِدینَ».