من و خیلی از دوستان‌ام، بعد از فوت آیت‌الله بروجردی، از امام تقلید می‌کردیم. البته به حکم وظیفه، نه این که بخواهیم دور امام جمع شویم که طرفدار ایشان به حساب بیاییم. از میان ما بودند افراد اهل علمی که در خانه‌ی امام خدمت می‌کردند و زندگی‌شان لنگ بود، اما دم نمی‌زدند.

یک بار به امام گفتم «آقا، نمی‌خواهید یک مقدار به این‌ها کمک کنید که کم‌تر سختی بکشند؟»

گفتند «اگر کسی مبارزه می‌کند، باید توقع پول داشته باشد؟»

گفتم«نه. من منظورم این نیست.»

گفتند «اگر کسی نماز می‌خواند و روزه می‌گیرد، باید از کسی توقع پول داشته باشد؟»

گفتم «از باب این می‌گویم که زندگی‌شان لنگ است.»

گفتند «کسی که نماز می‌خواند و کسی که مبارزه می‌کند، وظیفه‌اش را انجام داده. هیچ توقعی هم از هیچ کس نباید داشته باشد.»

به نقل از شهید محلاتی، قاصد خنده‌رو، ص ۸۳ و ۸۴٫