از دوران دبستان تا دبیرستان با احمد علی هم کلاس بودیم. احمد بهترین دوست دوران نوجوانی من بود. با هم بازی می‎کردیم، مدرسه می‎رفتیم. با هم برمی‎گشتیم و …

می‎گفت: بیا توی راه مدرسه سوره‎های کوچک قرآن را بخوانیم. در زنگ‎های تفریح هم می‎دیدم که یک برگه‎ای در دست گرفته و مشغول مطالعه است.

یک بار از او پرسیدم: این کاغذ چیه؟ گفت: این برگه‎ی اسماءالله است. نام‎های خدا روی این کاغذ نوشته شده. بیشترین چیزی که احمد به آن اهمیّت می‎داد نماز بود. هیچ وقت نماز اول وقت را ترک نکرد. حتی زمانی که در اوج کار و گرفتاری بود.

منبع: کتاب «عارفانه» – شهید احمدعلی نیّری، انتشارات شهید ابراهیم هادی، چاپ ۱۳۹۲؛ ص ۲۵ و ۲۶، به نقل از دکتر محسن نوری، استاد دانشگاه شهید بهشتی.